انتخاب متد مناسب تعمیر و نگه داری راه های ارتباطی بین شهری(مطالعه موردی: محور جیرفت- بم)

با رشد روز افزون وسایل نقلیه در کشورهای در حال توسعه، سطح ایمنی راه ها در حال کاهش بوده و آمار تصادفات رشد فزاینده ای را نشان می دهد. تشخیص به موقع شرایط نامطلوب خرابی راه ها به عنوان مساله مهمی در حوزه مدیریت روسازی مطرح می باشد . در این پژوهش با توجه به بررسی تحقیقات سایر محققین،شناسایی مولفه های و معیارهای خرابی محور جیرفت- بم به همراه اوزان معیارها، انتخاب مناسب ترین سیستم نگهداری و تعمیرات جهت مواجهه با خرابی های بستر جاده و شرایط روسازی محور جیرفت- بم در حوزه جغرافیایی تحقیق و با استفاده از متدهای تلفیقی فازی در حوزه تئوری تصمیم گیری به تحلیل داده ها و اطلاعات مساله پرداخته است. تحقیق حاضر از نظر هدف جزء تحقیقات کاربردی؛از نظر روش اجرا، توصیفی-تحلیلی؛ از نظر روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای- میدانی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل شامل مدیر ارشد، مدیر میانی، کارشناسان راهداری و حمل و نقل جاده ای که تعداد آنها برابر ۳۰ نفر می باشد.. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از مدل های FAHP و تاپسیس- فازی انجام شده است. نتایج حاصل نشان می دهد که معیار ترک خوردگی مهمترین معیار در خرابی های سطح جاده و روسازی محور جیرفت- بم است و متد نگهداری پیشگیرانه روسازی مناسب ترین گزینه های ترمیمی در محور جیرفت- بم می باشد.

کلیدواژه ها:

خرابی راه ، نگهداری و تعمیر ، تصمیم گیری چند معیاره فازی ، محور جیرفت- بم.