نقش رابطه روستا-شهری در برنامه ریزی ناحیه ای با رویکرد پایداری جمعیتی از طریق توسعه پایدار روستایی در ایران

اهمیت حیات و توسعه روستایی به عنوان موتور محرکه و مولد هر کشور و عاملی در راستای توسعه ملی، محرومیت­زدایی و رشد اقتصادی بر کسی پوشیده نیست و روابط متقابل بین شهر و نواحی روستا در کشورهای در حال توسعه از نظر کیفی متفاوت با روابط شهر و نواحی روستایی در کشورهای توسعه یافته است، لذا توزیع بهتر و هماهنگ فعالیت­ها در روابط روستا- شهری به تناسب ویژگی­ها و داده­های محیطی، استقرار مستمر جمعیت، جلوگیری از حرکت مکانی نابجای جمعیت، کاربرد تدابیر لازم در تثبیت جغرافیایی جمعیت مهاجر، کاهش تباین و اختلافات محیطی و اصلاح و بهسازی و بازسازی مکان­های نامطلوب از طریق بررسی و تحلیل معیارهای توسعه پایدار روستایی در برنامه­ریزی روابط روستا– شهری از دیدگاه ساکنان مناطق روستایی می­تواند سبب تعادل بخشی پایدار جمعیتی در نواحی روستایی گردد. در این تحقیق با استفاده از نرم­افزار  SPSSو تحلیلآماری دادهها در ۲ گروه توصیفی و تحلیلی، نتایجی بدستآمده که بر اساس روش تحلیل خوشه ای ۴۴.۱ درصد از روستاهای نمونه تحقیق در سه بعد پایدار، ۲۶.۵ درصد نیمه پایدار و ۲۹.۴ درصد ناپایدارند و بر اساس آزمون ANOVA روابط روستا – شهری در روستاهای پایدار قوی تر می­باشد. بر اساس آزمون تاکسونومی عددی تغییرات ناپایداری­های اقتصادی (صرفه اقتصادی فعالیت­های کشاورزی، بهبود کمیت و کیفیت تولیدات، بهبود وضعیت بازاررسانی، توجه به تقاضاهای بین المللی، کاشت و پرورش ارقام محلی) به ترتیب با  DL، ۰۴۳/۰، ۰۷۹/۰، ۲۱۴/۰، ۲۷۸/۰، ۶۱۶/۰ از دیدگاه ساکنان مناطق روستایی در رتبه اول قرار دارد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ناحیه ای ، توسعه پایدار روستایی ، پایداری جمعیت ، رابطه شهر و روستا ، ایران