تحلیل فضایی شاخص توسعه انسانی و شناسایی تعیین کننده های آن در ایران

شاخص توسعه انسانی ترکیبی از سه مولفه کلیدی امید به زندگی، درآمد سرانه و سطح سواد است و برای سنجش سطح توسعه­یافتگ، تحلیل عدالت فضایی و نابرابری منطقه­ای در حوزه ملی و منطقه­ای مورد استفاده قرار می­گیرد. پژوهش حاضر که با روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، با هدف بررسی وضعیت توسعه­یافتگی استان­های کشور به لحاظ شاخص توسعه انسانی و شناسایی عوامل مرتبط با آن انجام گرفته است. برای گردآوری اطلاعات مورد نیاز، تکیه اصلی بر مستندات مرکز آمار کشور بوده است و برای تجزیه و تحلیل داده­های گردآوری شده از مدل موریس، نرم­افزار GIS و SPSS استفاده شده است. نتایج نشان می­دهد که به لحاظ شاخص توسعه انسانی، سه استان تهران، البرز و مازندران در بالاترین رتبه­ها و سه استان سیستان و بلوچستان، کردستان و خراسان شمالی، در پایین­ترین رتبه­ها قرار گرفته­اند. همچنین توزیع فضایی شاخص توسعه انسانی در میان استان­های کشور نشان می­دهد استان­های مرکزی و شمالی کشور، دارای شرایط نسبی بهتری نسبت به استان­های شرقی و غربی هستند. در خصوص عوامل موثر بر شاخص توسعه انسانی نتایج مقاله نشان داد شاخص­های درصد روستانشینی، بعد خانوار، بارتکفل، بارتکفل واقعی، بارتکفل نظری و درصد شاغلان بخش کشاورزی، به ترتیب با میزان همبستگی ۷۰۹/۰، ۷۴۰/۰، ۵۵۳/۰، ۵۵۳/۰ ، ۵۰۵/۰ و ۵۹۹/۰، دارای رابطه آماری معنادار منفی با شاخص توسعه انسانی بوده و شاخص­های درصد شهرنشینی، نسبت اشتغال، نرخ مشارکت اقتصادی، درصد شاغلان بخش صنعت و درصد شاغلان بخش خدمات، به­ترتیب با ضریب همبستگی ۷۰۹/۰، ۴۰۷/۰، ۳۶۱/۰، ۴۹۹/۰ و ۳۵۸/۰، دارای رابطه آماری معنادار مثبت با شاخص توسعه انسانی بوده­اند.

کلیدواژه ها:

: Development ، Human Development Index ، Provincial inequality ، Iran