ارزیابی تابآوری شهری بر مبنای پایداری بوم محور در محله فیضآباد شهرکرمانشاه

تاب آوری می تواند پایداری و مدیریت منسجم را برای نقاط شهری فراهم نماید و میزان آسیب پذیری آن ها را در زمان بحران کاهش دهد. در این زمینه یکی از موضوعات مهم، شناخت درست از وضعیت موجود شهر ها از نظر تاب آوری است. در این تحقیق هدف، ارزیابی تاب آوری شهری بر مبنای پایداری بوم محور در محله فیض آباد شهری کرمانشاه به عنوان یک بافت قدیمی و مرکزی است. روش تحقیق توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر داده های میدانی است. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه بوده که در سطح جامعه آماری(۴۸۳۰ نفر) در محله فیض­آباد جمع آوری شده است. بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه به تعداد ۳۵۶ نفر تعیین شد. روایی ساختاری و محتوایی ابزار تایید و همچنین پایایی نیز با آلفای کرونباخ بالای ۷۰/۰ تایید شد. نتایج نشان داد که تاب آوری اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی، کالبدی-فضایی و نهادی در محله فیض آباد در سطح کمتر از ۰۵/۰ معنادار بوده که جهت معناداری نیز گویای این مطلب است که وضعیت تاب آوری محله نامناسب ارزیابی می شود؛ بهترین وضعیت در میان ۱۸ شاخص تاب آوری، مربوط به شاخص تهدیدات زیست محیطی و مکانی با میانگین (۲۰۱/۳) است. دیگر شاخص های تاب آوری از جمله تعلق مکانی (۱۳۰/۲)؛ مشارکت اجتماعی(۴۲۲/۱)؛ آسیب پذیری اقتصادی (۳۶۹/۱)؛ حمایت اقتصادی (۱۰۰/۱)؛ بهداشت محیط(۲۵۴/۲)؛ زیرساخت های شهری(۹۴۱/۱)؛ کیفیت مسکن(۸۳۱/۲)؛ آمادگی مقابله با سوانح(۵۶۹/۱)؛ ظرفیت نهاد های خودجوش و مردمی (۳۳۷/۱) نامطلوب بوده اند. همچنین نتیجه آزمون کروسکال-والیس تایید نمود که میان محدوده های مختلف محله فیض آباد(سبزه میدان، آبشوران، جلوخان، جلیلی و نوبتی)، تفاوت معناداری در سطح کمتر از ۰۵/۰ از لحاظ وضعیت تاب آوری مشاهده می شود.

کلیدواژه ها:

تابآوری شهری ، پایداری بوم محور ، محله فیضآباد کرمانشاه