ارائه اندازه پیشنهادی ارتفاع چشم راننده از سطح زمین با توجه به جنسیت و مشخصه ناوگان حمل ونقلی کشور

یکی از مهم ترین مسائل در بحث ایمنی جاده ها فاصله دید است. ضوابط و پارامترهای مربوط به فاصله دید توقف در آیین نامه طرح هندسی راه های ایران برگرفته از آیین نامه آشتو براساس مطالعات مربوط به سال های ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۱میلادی در آمریکا است و تاکنون نسبت به تنظیم مجدد و اصلاح آنها اقدام نشده است. برای محاسبه فاصله دید لازم است تا ارتفاع چشم راننده از سطح زمین به صورت پیش فرض لحاظ شود. علی رغم تغییرات در مشخصات رانندگان و ناوگان حمل ونقلی کشورمان، این ارتفاع هم چنان ثابت باقی مانده است. هدف از این تحقیق بومی سازی و به روزرسانی مقدار این پارامتر براساس رفتار رانندگان در ایران و منطبق با ناوگان موجود می باشد. روش تحقیق مبتنی بر تصویربرداری عرضی از وسایل نقلیه در حال حرکت است که توسط نویسندگان از ۱۹۸ خودرو سواری در شهرهای انتخابی تهران، مشهد و سمنان تصویربرداری انجام شد و مقادیر ارتفاع چشم رانندگان برحسب جنسیت آنها و ارتفاع خودروها طبقه بندی شدند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مقدار ارتفاع چشم به دست آمده برای رانندگان در ایران در مقایسه با مقادیر ذکرشده در آیین نامه ایران دارای مقدار بیشتری است. با این وجود استفاده از آیین نامه های موجود در جهت اطمینان است.

کلیدواژه ها:

ارتفاع چشم راننده ، فاصله دید توقف و سبقت ، آیین نامه طرح هندسی راه های ایران ، تحلیل آماری