بررسی عشق بیژن و منیژه و لیلی و مجنون

عشق، از مفاهیم پرکاربرد ادبیات پارسی است، که اکثر شاعران از این مفهوم ناب و خاص که فدیه ای از ذات حق تعالی است، بهره برده اند . داستان عاشقانه لیلی و مجنون نیز یکی از متون عاشقانه ادب پارسی و همچنین از نماد های عشق خالص و ناب است، که عاشق و معشوق،آن را با هیچ چیز عوض نمی کنند. این جستار، کوششی است در راستای مقایسه تطبیقی عشق بیژن و منیژه و عشق لیلی و مجنون. در این جستار دو اثر بزرگ و ارزشمند زبان و ادبیات فارسی یعنی شاهنامه فردوسی و منظومه لیلی و مجنون نظامی در مقابل یکدیگر قرار می گیرند و اشتراکات و افتراقات عشق بیژن و منیژه و عشق لیلی و مجنون که در این دو اثر بزرگ گنجانده شده است مطرح می گردد و مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج پژوهش نشان می دهد که نظامی، این منظومه را از حکایت های عرب دوران جاهلی برداشته، اصولا اعراب فاقد قدرت داستان سرایی معرفی شده اند و گفته شده که عرب قریحه داستان سرایی ندارد و درست برعکس ایرانیان است، چنانکه مضامین پراکنده داستان کوچک لیلی و مجنون فقط پس از آن که به دست ایرانیان می افتند (مانند نظامی) به صورت یک اثر پیوسته و منظم و با ارزش در می آید،و نظامی نیز از ذوق و هنر خود استفاده کرده تا به آیندگان بگوید،بر حذر باشید که عشق، داستانی است که تمام دوران را به خود مشغول کرده و از عشق گریزی نیست .

کلیدواژه ها:

عشق ، بیژن و منیژه ، لیلی و مجنون ، فردوسی ، نظامی