بررسی نقش میانجیگرانه تمایزیافتگی خود در رابطه بین سبک های دلبستگی با احساس غربت در دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گرایانه تمایزیافتگی خود در رابطه بین سبک های دلبستگی با احساس غربت در دانشجویان بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی – همبستگی بود و جامعه آماری این پژوهش باتوجه به شیوع ویروس کرونا و به دلیل تعطیل بودن دانشگاه ها، شامل کلیه دانشجویان غیربومی شهرستان نیشابور بود که به صورت آنلاین به پرسشنامه های مذکور پاسخ دادند. نمونه آماری پژوهش حاضر ۲۵۰ نفر از دانشجویان را که براساس نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند، در بر می گیرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه احساس غربت (ون ولیت، ۲۰۰۱) پرسشنامه سبک دلبستگی (هازن و شیور، ۱۹۸۷)، پرسشنامه تمایزیافتگی خود (اسکورون و فریدلندر، ۱۹۹۸) بود. یافته ها حاکی از آن بود که میان تمایزیافتگی خود با احساس غربت در دانشجویان رابطه معنادار وجود دارد. میان سبک های دلبستگی با احساس غربت در دانشجویان رابطه وجود دارد. میان سبک های دلبستگی با تمایزیافتگی خود در دانشجویان رابطه معنادار وجود دارد و همچنین، تمایزیافتگی خود در رابطه بین سبک های دلبستگی با احساس غربت در دانشجویان نقش میانجی گرایانه دارد. در نتیجه می توان مطرح کرد می توان با غنی سازی تمایزیافتگی خود و سبک های دلبستگی در کاهش احساس غربت دانشجویان اقدام نمود تا در بهبود شرایط آنها گام برداشت، و یافته های این پژوهش می تواند راهگشای خوبی برای مشاوران تحصیلی و درمانگران جهت پیشگیری و درمان این پدیده باشد.

کلیدواژه ها:

احساس غربت ، تمایزیافتگی خود ، سبک های دلبستگی