جایگاه تربیتی خانواده به عنوان عامل تاثیرگذار در رفتارهای دینی دانش آموزان

خانواده و گروه همسالان به عنوان مهم ترین عوامل جامعه پذیری هنوز می توانند نقش عمده ای در رفتار و اعمال افراد داشته باشند. در گروه همسالان نیز، چون بیشتر افراد سعی می کنند دوستان خود را در میان افراد همسطح خود و خانواده شان بیایند، نقش این گروه نیز تقریبا می تواند مکمل نقش خانواده باشد. عدم ارتباط بین وضعیت اقتصادی و سطح تحصیلات با انجام اعمال مذهبی شاید به این خاطر باشد که وقتی فردی در خانواده با این ارزش ها آشنا شد و یا به عبارت دیگر آنها را درونی کرد به وسیله رفتار والدین یا برادر و خواهر عوامل دیگر کمتر می توانند تاثیر منفی روی این اعمال بگذارند و یا این که محرک قوی تری باید وجود داشته باشد تا این تاثیر منفی نمایان گردد.تربیت اجتماعی از جمله خود کفایتی، ابراز وجود، استقلال، خودپنداری، خود رهبری، رقابت، همکاری، نوع دوستی، هویت جویی، تشخیص طلبی و ده ها مولفه تربیتی دیگر که به نوعی شخصیت اجتماعی کودکان را شکل می دهد . در همین دوران آموزشگاهی تحقق می پذیرد. در مکتب یکی از کارکردهای عمومی آموزشی و پرورشی، اجتماعی کردن کودکان و نوجوانان است و مفاهیم عمده اسلام، همه افراد در همه زمان ها و اعصار به اجتماعی بودن و اجتماعی شدن فرا خوانده می شوند و روح همیاری در قالب اعمال و احکام دینی مورد تاکید قرار گرفته است و ما باید کودکان را آن گونه که مکتب به ما سفارش کرده است پرورش دهیم.

کلیدواژه ها:

خانواده ، رفتارهای دینی ، دانش آموزان ، احکام دینی ، کارکرد های آموزشی ، اجتماعی بودن