فراترکیب مدل های نوآوری منطقه ای مروری بر سال های ۲۰۱۳-۱۹۹۰

در دهه های اخیر مطالعات گسترده ای پیرامون «توسعه نوآوری در مناطق» صورت پذیرفته است که بیشتر در حوزه مطالعات کیفی و موردی هستند. مقاله حاضر تلاش نموده است تا با استفاده از روش فراترکیب، یافته های مطالعات کیفی، مرتبط با مدل های نوآوری منطقه ای را به صورت نظام مند بررسی کند و بر اساس زمینه های اصلی شناسایی شده، به تحلیل دلایل و بستر شکل گیری این مدل ها بپردازد. در این تحقیق، ۳۰۰ مقاله برگرفته از پایگاه داده های سیج۱ و اسکوپوس۲ در بازه تاریخی سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۳ مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت پس از دو مرحله غربال گری، ۴۸ مقاله به عنوان مقاله با کیفیت بالا و متوسط جهت تحلیل عمیق تر شناسایی شدند. سپس بر اساس نتایج حاصل از روش فراترکیب که از ابزار کدگذاری باز برای تحلیل مقالات استفاده نموده است، سه زمینه اصلی۳ و زیر مجموعه آنها شناسایی شدند. زمینه های اصلی شامل سطح توسعه یافتگی مناطق به ویژه در بخش نهادی، کاهش نقش دخالت های مستقیم دولت ها در ارتباط با صنعت و بنگاه های صنعتی، جهانی سازی و افزایش ارتباطات بین المللی هستند. هر کدام از زمینه های اصلی، شامل تعدادی زمینه فرعی۴ نیز هستند که در تحلیل ها مورد نظر قرار گرفته اند. در ادامه بر اساس تحلیل ارائه شده، مناطق از نظر میزان نوآوری، به سه گونه مناطق نوآور پیشرو، مناطق نوآور در حال گذار و مناطق کمتر نوآور تقسیم شدند. این تقسیم بندی می تواند ابزار مناسبی جهت توسعه سیاست های نوآوری منطقه ای باشد.

کلیدواژه ها:

مدل های نوآوری منطقه ای ، گونه شناسی منطقه ای ، فرا ترکیب