بررسی عملکرد بادگیر در تامین آسایش حرارتی اقلیم گرم و خشک

استفاده از تجهیزات مکانیکی که دست آورد معماری مدرن تلقی میشود، موجب کم اهمیت تر شدن نقش اقلیم در ساختمان ها شدهاست. استفاده از این تجهیزات به علت ارزشمندی انرژی و تاثیرات زیست محیطی در حال حاضر رو به کاهش است. معماری سنتی وبومی کشورمان، بهترین نمونه در بهره گیری از منابع و ظرفیت های محلی با تکیه بر دانش بومی محسوب میشود. توجه به حفظ محیطزیست و استفاده از انرژیهای پاک، منجر به بازگشت طراحان به اصول اقلیمی و بومی شد. از اینرو با رجعت به معماری بومی ایرانو با استفاده از راهکارهای سرمایش غیر فعال نظیر بادگیر تا حد زیادی میتوان به کاهش میزان مصرف انرژی کمک کرد. این شاهکارمهندسی، به عنوان پرکاربردترین عنصر در معماری بومی ایران از گذشته، با نام های باستانی و متعددی مانند بادهنج، خیشخان و ماسورهشناخته شده است. بادگیرها از طریق کشاندن هوای خوش به درون ساختمان و راندن هوای آلوده به بیرون، بارزترین روش برای تهویهمحسوب می شده است. بادگیر مانند سایر راهکارهای اقلیمی از قبیل حیاط مرکزی، طاق، گنبد، سرداب و غیره موفق به خلق راه حلیمتنوع جهت افزایش شرایط آسایش حرارتی برای ساکنان گردید. بادگیر در شهرهای فلات مرکزی ایران در فصول گرم سال، با استفادهاز جریان طبیعی هوا به ابزاری برای ارتقاء آسایش اقلیمی مبدل شد و میتوان از آن به عنوان یکی از مهمترین اثر برجسته مهندسانو هنرمندان ایرانی یاد کرد که ضمن زیبایی بخشی به ساختمان ها، نقش ارزنده ای نیز در تهویه فضای درونی ساختمان ها و همچنینخنک کردن سردابها و آب انبارها دارد. سابقه استفاده از این عنصر اقلیمی در معماری سنتی ایران بسیار طولانی است.

کلیدواژه ها:

بادگیر ، تهویه طبیعی ، اقلیم گرم و خشک