محوریت رویکرد حفاظتی در مدیریت محیط های طبیعی کشور

بر اساس آخرین مطالعه بخش تحقیقات بیابان موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سطح بیابان های ایران بیشتر از ۹۰ میلیون هکتار است و حدود ۵۵ درصد از عرصه کشور را پوشش می دهد. داشتن ظرفیت تولید بسیار پایین، قدرت احیاء و تعادل بخشی ضعیف و اکوسیستم خیلی شکننده از ویژگی های این نوع سرزمین هاست. با ظاهر شدن آثار تغییر اقلیم، افزایش درجه حرارت، غیرقابل پیش بینی بودن پدیده های آب و هوایی و ظهور خشکسالی های متوالی، حتی این ظرفیت محدود اکولوژیک را نیز به چالش خواهد کشید. در نتیجه بحران آب، انقراض گونه های گیاهی و جانوری و طوفان ریزگردها جزو پدیده های روزمره زندگی ما خواهد بود. در چنین شرایطی، رویکرد حفاظتی در مدیریت جنگل ها، مراتع، تالاب ها و بیابان های کشور، مناسب ترین، کم هزینه ترین و حتی موثرترین رویکرد در مدیریت خواهد بود. زمینه برای پذیرش این رویکرد از نقطه نظر قانونی، افکار عمومی و ساختاری فراهم می باشد و برای پیاده کردن رویکرد حفاظتی، ضرورت اجرایی کردن مجموعه ای از سیاست ها، برنامه ها و پروژه های زیر به صورت یکپارچه کاملا احساس می شود: - توجه جدی قوا خصوصا قوه قضایه بر اعمال حاکمیت ملی بر عرصه های طبیعی کشور - توسعه، تقویت و مدرن سازی گارد حفاظتی منابع طبیعی کشور - اتخاذ رویکرد حفاظتی در طرح های مرتع داری، جنگل داری و مدیریت محیط های بیابانی - تاکید بر حفظ یکپارچگی عرصه های طبیعی و جلوگیری از تکه تکه شدن آنها - گسترش مصوبه دولت در ارتباط با استراحت جنگل های شمال به سایر عرصه های جنگلی: ارسباران، زاگرس، جنگل های مانگرو و شبه ساوان جنوب کشور - افزایش سطوح مناطق چهارگانه حفاظت شده و ایجاد شبکه ارتباطی آنها