۱-رشد اقتصادی و تولید ثروت متکی بر منابع طبیعی پایدار نیست. ۲-تغییر اقلیم و بازگشت آمریکا به موافقتنامه پاریس

۱- بانک جهانی در سال ۲۰۱۸ طی گزارشی (The Changing Wealth of Nations, ۲۰۱۸)، تلاش کرد با رویکردی جدید کشورها را از ­نظر پایداری تولید ثروت ارزیابی کند، بانک جهانی معتقد است شاخص تولید ناخالص داخلی (GDP) هر کشور، نشان دهنده روند تغییرات درآمد جاری آن کشور است، ولی لزوما رشد این شاخص به منزله تولید ثروت پایدار نیست، بنابراین، به شاخص دیگری با عنوان ثروت یا دارایی (Wealth) اشاره می کند. اگر GDP و ثروت به طور هم جهت تغییر کنند، اثر GDP بر ثروت، اثری مثبت و پایدار خواهد بود. ثروت یا دارایی یک کشور از سرجمع دارایی های تولید شده (زیرساخت ها، ماشین آلات و ساختمان ها)، سرمایه انسانی و سرمایه طبیعی آن کشور به دست می آید، سرمایه طبیعی شامل نفت، گاز، معادن، کشاورزی، جنگل ها و مناطق حفاظت شده است. در تعریف ثروت طبیعی در این گزارش، هنوز کاستی های اساسی دیده می شودکه البته به مرور زمان تکمیل خواهند شد ولی براساس این تعریف، شاخص قابل اتکایی است. ۲- موافقتنامه پاریس در ۲۱ آذر سال ۱۳۹۴ ( ۱۲ دسامبر سال ۲۰۱۵ میلادی) توسط حدود ۱۹۶ کشور تصویب شد، تا با محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای، افزایش دما را به زیر ۲ درجه سلسیوس برسانند، یا ترجیحا آن را در دمای ۵/ ۱ درجه سلسیوس در مقایسه با قبل از دوران صنعتی نگهدارند. موافقتنامه پاریس طبق تعریف کنوانسیون وین در خصوص حقوق معاهدات، یک معاهده است، اما همه مقررات این موافقتنامه، تعهد حقوقی ایجاد نمیکند. موافقتنامه، با پذیرش یک ساختار دوگانه، آمیزه ای از مقررات الزام آور و غیرالزام آور را در خود جای داده است.