اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر تاب آوری زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد افیونی

مقدمه: امروزه مصرف موادومشکلات ناشی از آن یکی از معضلات جهانی است که علاوه برمردان، زنان نیز درگیرآن شده اند، نبود ویژگی تابآوری میتواند احتمال مصرف را درموقعیت های پراسترس زندگی بالا ببرد. ازطرفی کیفیت زندگی وتاب آوری رابطه مثبت ومعنادار دارند؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی برکیفیت زندگی برتاب آوری زنان دارای اختلال مصرف مواد افیونی است. روشکار: پژوهش ازنوع شبه آزمایشی با پیش آزمون–پس آزمون وگروه کنترل است ،۲۶ نفر از زنان مبتلا به اختلال مصرف مواد به شیوه نمونه گیری دردسترس هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دوگروه آزمایش وکنترل قرارگرفتند. ابتدا برای هردوگروه، پرسشنامه تابآوری کانرودیویدسون، اجرا شد، سپس ۱۰ جلسه گروهدرمانی مبتنی برکیفیت زندگی برای گروه آزمایش، برگزارشده و گروه کنترل به همین تعداد، درمانهای روتین مرکز را دریافت نمودند، نهایتا، از هردوگروه پس آزمون به عمل آمد. درطول اجرا ۴ نفر از پژوهش خارج شده و نتایج حاصل از ۲۲ نفر با نرمافزار آماری ۱۶ SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی آزمودنی های پژوهش ۳۲/۲۹ با انحراف استاندارد ۷۰/۳ است. همچنین بیشتر افراد پژوهش متاهل۵/۵۴% و دارای تحصیلات بین سیکل تا لیسانس بودند. آزمون t مستقل، در سطح معنیداری ۰۵/۰ نشان داد تاب آوری گروه آزمایش به طور معناداری از گروه کنترل، بالاتر بود. این درحالی است که تفاوت معناداری بین نمرات تاب آوری آنها در پیش آزمون وجود نداشت. نتیجه گیری: گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی سبب افزایش تاب آوری زنان دارای اختلال مصرف مواد میشود. افراد معتاد هنگام تجربه عوامل استرس زا، مستعد مصرف مواد میشوند، افزایش تاب آوری در این افراد میتواند توانایی مقاومت دربرابر استرس را بالا برده و احتمال لغزش را کاهش دهد

کلیدواژه ها:

Group Therapy Quality of Life ، Resilience ، Substance Use Disorder ، گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی ، تاب آوری ، اختلال مصرف مواد افیونی