رابطه بین مهارت های ارتباطی با کیفیت تدریس اساتید دانشگاه از دیدگاه دانشجویان علوم پزشکی

مقدمه: با توجه به اهمیت برقراری ارتباط در مدیریت اثربخش کلاس درس،  پژوهش  حاضر با هدف بررسی رابطه بین مهارت های ارتباطی اساتید دانشگاه با کیفیت تدریس آنان از دیدگاه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اجرا گردید.  روش کار: پژوهش حاضر توصیفی-پیمایشی می باشد که با ابزار پرسشنامه و با روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در سال  تحصیلی ۹۴- ۱۳۹۵   به تعداد ۱۲۸۰ بودند که مطابق  کوکران ۳۷۰ نفر به شیوه تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شدند.  ابزار پژوهش پرسشنامه ی مهارتهای ارتباطی بارتون  جی. ای (۱۹۹۰) و کیفیت تدریس سراج (۲۰۰۳)  بود  که روایی محتوایی آن  تائید  و پایایی آنها با  ضریب آلفای کرونباخ ۸۵۹/۰ و ۹۱۲/۰ محاسبه گردید. داده های تحقیق با همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه توسط نرم افزار ۲۰ spss تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان دادند که رگرسیون پیش بینی کیفیت تدریس با توجه به مولفه های مهارتهای ارتباطی معنی دار است(۰.۰۰۰p< و ۱۶.۳۲۱F=). متغیر مهارتهای ارتباطی در زمینه مولفه  بازخورد  با ضریب بتای استاندارد ۳۰۹/۰ می تواند به طور مثبت و معنی داری  کیفیت تدریس را پیش بینی کند. مقدار R۲  نشان می دهد ۱۵۲/۰ از واریانس کیفیت تدریس قابل تبیین است. مهارت کلامی و مهارت بازخورد با مقادیر همبستگی به ترتیب ۴۵۱/۰ ، ۳۱۲/۰بازخورد بیشترین تاثیر را بر کیفیت تدریس و خودافشایی با ۱۷۷/۰ رابطه معکوس دارد. نتیجه گیری: اساتید با تقویت مهارت های کلامی و بازخورد می توانند کیفیت تدریس خود را ترقی بخشند. مهارت های ارتباطی بویژه  بازخورد، عامل مهمی در افزایش اثربخشی تدریس محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

Communication Skills Quality of Teaching Classroom Management University Lecturers ، مهارت های ارتباطی ، کیفیت تدریس ، مدیریت کلاس درس ، اساتید دانشگاه