مقایسه اثربخشی روان درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با رویکرد یکپارچه نگر (مبتنی بر چهار عامل مشترک) بر همجوشی شناختی در زنان اقدام کننده به خودکشی

مقدمه: اقدام به خودکشی به منزله عملی خود ویرانگر، به صورت آگاهانه و هدفمند در بین زنان در حال افزایش است این مطالعه به منظور بررسی مقایسه اثر بخشی دو رویکرد یکپارچه نگر مبتنی بر چهار عامل مشترک و رواندرمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش بر همجوشی شناختی زنان اقدام کننده به خودکشی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضراز نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان اقدام کننده به خودکشی که در سال ۱۳۹۹ در بیمارستان های استان خراسان شمالی بستری بودند تشکیل دادند. نمونه این پژوهش شامل ۱۶ نفر بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به طریق گمارش تصادفی در دو گروه آزمایشی (۸ نفری) قرار گرفتند سپس یک گروه مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه دیگر رواندرمانی یکپارچه نگر را به مدت ۸ جلسه دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه همجوشی شناختی گیلاندرز وهمکاران (۲۰۱۰) بود. اطلاعات در سه مرحله، قبل از مداخله، در پایان مداخله و دو ماه بعد از اتمام مداخله جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق نرم افزار تحلیل آماری SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی بر همجوشی شناختی موثر بودند ولی بین دو روش درمانی (۰.۱۰۱ = eta، ۰.۲۳۰ > P، ۱.۵۷۸ = F)، تفاوت معنی داری وجود نداشت. همچنین در مولفه های همجوشی شناختی بین دو گروه تفاوت معنی داری گزارش نشد. نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد یکپارچه نگر و رواندرمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش بر کاهش همجوشی شناختی در زنان اقدام کننده به خودکشی این دو روش درمان می توانند گزینه های مناسبی برای بهره گیری متخصصان سلامت روان فعال در این زمینه باشند.

کلیدواژه ها:

Acceptance and Commitment Therapy (ACT) ، Integrated Treatment ، Four Factor Approach ، Cognitive Fusion ، Women ، Suicide Attempts ، روان درمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش ، رویکرد یکپارچه نگر ، همجوشی شناختی ، زنان ، اقدام به خودکشی