مقایسه اثربخشی روان درمانی پذیرش و تعهد با رویکرد یکپارچه نگر بر پریشانی روانی افراد اقدام کننده به خودکشی

مقدمه: از آنجایی که اقدام به خودکشی به منزله عملی خودویرانگر، آگاهانه و هدفمند در حال افزایش است، هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه ی اثربخشی روان درمانی پذیرش و تعهد و یکپارچه نگر بر پریشانی روانی افراد اقدام کننده به خودکشی بود. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری می باشد. جامعه آماری شامل کلیه افراد اقدام کننده به خودکشی که در سال ۱۳۹۹ در بیمارستان های استان خراسان شمالی بستری بودند تشکیل دادند. پژوهش شامل ۲۴ نفر نمونه بیمارستانی بود، که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طریق گمارش تصادفی در دو گروه آزمایشی (۱۲ نفری) قرار گرفتند. مداخلات به صورت فردی و به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه پریشانی روانی کسلر (۲۰۰۲) بود. اطلاعات در چهار مرحله پیش آزمون، جلسه چهارم، پس آزمون و پیگیری جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس آمیخته چند متغیری و از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: مداخلات هر دو روش درمانی، باعث کاهش نمرات پریشانی روانی افراد اقدام کننده به خودکشی شده است، در خصوص مقایسه اثربخشی دو مداخله، رویکرد یکپارچه نگر اثربخشی بیشتری در مرحله پس آزمون و پیگیری نشان داد. نتیجه گیری: رویکرد یکپارچه نگر مبتنی بر چهار عامل مشترک در کاهش پریشانی روانی موثرتر بوده بر این اساس، اثربخشی درمان ها توسط عوامل مشترک رویکردها تعیین می گردد.

کلیدواژه ها:

Acceptance and Commitment Therapy (ACT) ، Integrated Approach ، Psychological Distress ، Suicide Attempts ، روان درمانی پذیرش و تعهد ، رویکرد یکپارچه نگر ، پریشانی روانی ، اقدام به خودکشی