مطالعه رابطه احساس محرومیت نسبی و کیفیت زندگی با رویکرد اسلامی (مطالعه موردی: شهروندان تهرانی)

بهزیستی و رفاه یکی از اهداف انسانی همه مکاتب ­اقتصادی است. از آنجایی که در اسلام تاکید بر فطرت انسانی است، کیفیت ­زندگی نمی­­­­تواند خارج از اهداف اقتصاد ­اسلامی تلقی شود. حیات، بزرگ­تر­ین موهبتی است که خداوند به انسان­ها عطا کرده است. داشتن زندگی مطلوب همواره آرزوی بشر بوده و هست. کیفیت زندگی مفهومی است که برای ترسیم رفاه در جامعه و انسان به عنوان زیربنای توسعه در نظر گرفته می­شود. در این مقاله به دنبال یافتن پاسخی برای این مساله هستیم که احساس ­محرومیت ­نسبی چه رابطه ای با کیفیت زندگی افراد دارد. جمعیت آماری این پژوهش را افراد ۱۸سال به بالا که در سال۱۴۰۰در شهر تهران ایران ساکن بوده تشکیل داده­اند. روش تحقیق پیمایشی و اطلاعات با تکنیک مصاحبه رو­در­رو در قالب پرسش­نامه، گردآوری شده است. حجم نمونه ­۴۰۴­نفر و نمونه­ها به روش نمونه­گیری احتمالی تصادفی بلوک­بندی شهری از بین پنج منطقه (شمال، جنوب، شرق، غرب، مرکز) انتخاب شده­اند. برای داوری در باب فرضیات، از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چند­متغیره و تحلیل مسیر استفاده شده است. یافته­ها نشان می­دهد که: با افزایش احساس ­محرومیت ­نسبی شهروندان، کیفیت زندگی کاهش می­یابد و بالعکس. با این بیان که با افزایش احساس­ محرومیت ­نسبی ابتدا کیفیت ­زندگی به شدت کاهش می­یابد و سپس از شدت نزولی بودن آن کاسته می­گردد. نکته حائز اهمیت در این پژوهش این است که واحدهای ابتدایی افزایش احساس ­محرومیت ­نسبی اثر بیشتری بر کاهش کیفیت ­زندگی دارد. که به احتمال زیاد دلیل آن پذیرش احساس نابرابری توسط مردم و درونی کردن آنها در گذر زمان باشد.

کلیدواژه ها:

quality of life ، relative deprivation feeling ، Activity Status ، dissatisfaction ، development and the citizens of Tehran. ، کیفیت زندگی ، احساس محرومیت نسبی ، وضع فعالیت ، نارضایتی ، توسعه و شهروندان تهرانی.