بررسی ارتباط روانشناختی و تربیتی میان بازی با رفتار اجتماعی دانش آموزان و نقش خانواده ها و معلمان در اجرای آن

کودکان با تمرین زندگی آینده از طریق بازی و فراگیری روابط انسانی و اجتماعی و هم کاری در گروه های بازی می توانند رشد اجتماعی خود را تقویت کنند. رشد اخلاقی و معنوی به صورت پای بندی به نظم و مقررات، رعایت حقوق دیگران، کمک به دیگران، خیرخواهی و لذت بردن از خدمت به دیگران، از دیگر آثار بازی در کودکان است. کودکان، در سنین کم، بازی های انفرادی را بیش تر مورد توجه قرار می دهند و حضور والدین را در این بازی ها مهم می دانند، در حالی که با افزایش سن کودک، بازی ها به شکل گروهی، قاعده دار و همراه با نظم و احترام به حقوق دیگران انجام می شوند.کودک از بازی هایی که خودش انتخاب می کند، بیش تر لذت می برد و باید حق انتخاب را به وی داد. اسباب بازی باید محرکی برای خلاقیت کودک باشد و او را به آفرینندگی و سازندگی سوق دهد و علاوه بر سرگرمی، پیام تازه برای کودک داشته باشد. کودک باید در انتخاب اسباب بازی آزاد باشد. نباید فقط یک هدف برای استفاده داشته باشد، بلکه بایستی کودک تجربیات بسیاری را یک جا در آن تجربه کند تا کاربرد صحیح و کشف کردن را از طریق آن بیاموزد. کودکی که از ابتدا در یک فضای بسته زندگی کند و با نسخه های کلیشه ای عوام تربیت شود، آینده ای جز افسردگی و پرخاش گری نخواهد داشت. همان گونه که گیاه به نور، آب و خاک قوی و مناسب برای رشد نیاز دارد، کودک نیز به آزادی، احترام و استقلال نسبی احتیاج مبرم دارد تا از این رهگذر به حقوق حقیقی خود دست یابد و به کمال برسد.

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد اجتماعی ، خانواده ، معلم ، کودکان ، احترام ، استقلال