بررسی ارتباط میان اشتیاق و خودکارآمدی شغلی با تعارض شغل – خانواده در پرستاران زن شهر تهران

مقدمه: امروزه بسیاری از پرستاران با چالش متعادل سازی نقش های شغلی و خانوادگی خود مواجه هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش اشتیاق و خودکارآمدی شغلی پرستاران زن، در پیش بینی تعارض کار – خانواده انجام شده است. روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی است و جامعه آماری آن کلیه پرستاران زن بیمارستان های دولتی شهر تهران، در سه ماهه دوم سال ۱۳۹۶ را در بر می گیرد که جمعیتی معادل ۱۲۰۰۰نفر بوده اند. حجم نمونه ۳۸۱ نفر بود که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و با پرسش نامه های تعارض کار خانواده، اشتیاق شغلی و خودکارآمدی ارزیابی شدند. داده های آماری با آزمون های توصیفی و استنباطی مانند همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام و نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ تجزیه وتحلیل شد. سطح معنی داری در این مطالعه ۰/۰۵ است. یافته ها: نتایج نشان داد بین نمره کلی اشتیاق شغلی و مولفه های آن با تعارض شغل - خانواده و تعارض خانواده - شغل ارتباط منفی معناداری وجود دارد (۰/۳۹- B=، ۰/۰۵>P). همچنین بین مولفه های خودکارآمدی شغلی و نمره کلی خودکارآمدی با تعارض شغل - خانواده و تعارض خانواده - شغل ارتباط منفی معناداری دیده شد (۰/۱۶-B=، ۰/۰۵>P). نتیجه گیری: اشتیاق و خودکارآمدی شغلی موجب کاهش تعارض شغل - خانواده می شود و می توان از نتایج حاصل از پژوهش در طراحی برنامه های آموزشی پرستاران برای کاهش تعارضات کار و خانواده استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

Job engagement ، Job self- efficacy ، Job-Family conflict ، Nurses ، اشتیاق شغلی ، خودکارآمدی شغلی ، تعارض کار خانواده ، پرستاران