الگوی عوامل رفتاری توسعه گردشگری دسترس­پذیر برای افراد دارای معلولیت جسمی حرکتی (مورد مطالعه: شهر تهران)

شرکت در فعالیت­های گردشگری، حق مسلم همه افراد جامعه از جمله افراد دارای معلولیت است. اما در این میان، گاهی عواملی مربوط به فرد دارای معلولیت یا مناسب نبودن فضای اجتماعی برای پذیرش این افراد، مانع از مشارکت این قشر در فعالیت­های گردشگری می­شود. در این راستا، پژوهش حاضر در تلاش است تا این عوامل را (تحت عنوان عوامل رفتاری) شناسایی کرده و نقش آن­ها را در توسعه گردشگری دسترس­پذیر برای افراد دارای معلولیت جسمی حرکتی بررسی نماید. پژوهش حاضر، با رویکرد ترکیبی، در دو مرحله کیفی (شناسایی مولفه­ها و عوامل رفتاری از طریق مصاحبه با خبرگان حوزه گردشگری و معلولیت) و کمی (طراحی پرسش­نامه بر مبنای شاخص­های مستخرج از مرحله کیفی و توزیع آن در میان گردشگران دارای معلولیت در شهر تهران) انجام گرفته است. مرحله اول با استفاده از روش تحلیل محتوا و نرم­افزار Maxqda۲۰۱۸ انجام پذیرفت. در مرحله دوم، روش حداقل مربعات جزئی و نرم­افزار اسمارت. پی. ال.اس.۳ مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که عوامل رفتاری در دو دسته اصلی «عوامل فردی» (ویژگی­های شخصی افراد دارای معلولیت و ادراک این افراد از تعامل با محیط) و «عوامل میان­فردی» (مسئولیت عمومی نسبت به افراد دارای معلولیت، آموزش جامعه، وابستگی افراد دارای معلولیت به همراه و ایجاد حس مثبت در این افراد) بر توسعه گردشگری دسترس­­پذیر برای معلولین جسمی حرکتی تاثیر می­گذارند.

کلیدواژه ها:

گردشگری دسترس&#۱۷۳ ، پذیر#عوامل رفتاری#عوامل فردی#عوامل میان&#۱۷۳ ، فردی# معلولین جسمی حرکتی