تاثیر محدودیت ها و موانع ادراک شده گردشگری بر تمایل معلولان جسمی به گردشگری (حوزه مطالعه: شهر تهران)

از دیرباز مطالعه محدودیت ها در زمینه فراغت مطرح بوده است، ولی اخیرا تحقیقات دانشگاهی که به بررسی این محدودیت ها در حوزه گردشگری و معلولان می پردازند، رو به فزونی است. اگر چه با وجود این رشد، تحقیقات صرفا به شناسایی و تبیین موانع و محدودیت ها پرداخته اند؛ لذا، برخلاف تحقیقات مشابه داخلی، تحقیق حاضر با رویکردی متفاوت سعی دارد تا موضوع را از زاویه دیگری بررسی نموده و تاثیر این محدودیت ها را در جامعه هدف مورد بررسی قرار دهد؛ لذا با اقتباس از تحقیق لی و همکاران (۲۰۱۲)، هدف اصلی این تحقیق مطالعه تاثیر محدودیت ها و موانع ادراک شده گردشگری بر تمایل معلولان جسمی شهر تهران به گردشگری با رویکرد نظریه درماندگی سلیگمن است. تحقیق پیش رو از لحاظ هدف از نوع تحقیقات کاربردی و با رویکرد توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی است. داده های موردنیاز از طریق پیمایش و با ابزار پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شد. جامعه آماری پژوهش کلیه معلولین جسمی حرکتی، ضایعه نخاعی و جانبازان در شهر تهران بودند و با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۸۳ نفر انتخاب شدند. نتایج پژوهش نشان داد محدودیت های گردشگری ادراک شده از سوی افراد معلول، تمایل آنان به گردشگری را تحت تاثیر قرار می دهد. از سوی دیگر، این محدودیت ها بر درماندگی آموخته شده آن ها تاثیر مثبت دارد. و نهایتا اینکه درماندگی آموخته شده از سوی افراد معلول، تمایل آنان را به گردشگری تحت تاثیر قرار می دهد. نتایج پژوهش حاضر می تواند از سوی نهادهای مربوطه همچون شهرداری ها و سازمان های مسئول در حوزه مدیریت شهری و نیز نهادهای متولی امور معلولین، مورد بهره برداری قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، محدودیت های ادراک شده گردشگری ، نظریه درماندگی سلیگمن ، معلولین