پیش بینی اضطراب کرونا براساس تعامل خانوادگی با میانجیگری خودکارآمدی مقابله ای

پژوهش حاضر با هدف تعیین پیش بینی اضطراب کرونا براساس تعامل خانوادگی با میانجیگری خودکارآمدی مقابله ای انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی(مدل معادلات ساختاری) بود. جامعه آماری را کلیه ی شهروندان شهر تهران در خرداد و تیر ماه ۱۳۹۹ تشکیل دادند که براساس فراخوان اینترنتی در شبکه-های اجتماعی مجازی(واتساپ و تلگرام) به روش نمونه گیری داوطلبانه تعداد ۲۱۲ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب گردید. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس اضطراب کرونا ویروس(علی پور و همکاران، ۱۳۹۸)، مقیاس خودکارآمدی مقابله ای(چسنی و همکاران، ۲۰۰۵) و مقیاس کوتاه تعامل خانوادگی(فوک و همکاران، ۲۰۱۴) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و روش مدل سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارهای SPSS-۲۵ و AMOS-۲۴ استفاده شد. یافته ها نشان داد که شاخص های برازش در وضعیت مطلوب قرار داشتند(۰۸/۰= REMSA، ۹۵/۰= GFI ، ۹۶/۰= IFI، ۹۰/۰= RFI ، ۹۶/۰= CFI ، ۹۴/۰=NFI ، ۵۱/۰= PCFI ،۵۰/۰= PNFI). مسیرهای مستقیم تعامل خانوادگی به اضطراب کرونا و تعامل خانوادگی به خودکارآمدی مقابله ای مثبت معنی دار بود. مسیر مستقیم خودکارآمدی مقابله ای به اضطراب کرونا منفی معنی دار بود. مسیر غیرمستقیم تعامل خانوادگی به اضطراب کرونا با میانجیگری خودکارآمدی مقابله ای معنی دار بود(۰۱/۰>P). یافته های پژوهش بر اهمیت و نقش ارائه آموزش های مبتنی بر خودکارآمدی مقابله ای در پیشگیری از اضطراب کرونا تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

تعامل خانوادگی ، خودکارآمدی مقابله ای ، اضطراب کرونا.