نقش بالیدگی جسمانی و نوع نگرش والدین به بازی بر شایستگی حرکتی ادراک شده دختران در دوران قرنطینه خانگی ناشی از پاندمی کووید۱۹

دوران قرنطینگی خانگی ناشی از پاندمی کووید۱۹ می تواند شایستگی حرکتی ادراک شده کودکان را متاثر کند. هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی تاثیر سطوح بالیدگی جسمانی و نوع نگرش والدین به بازی بر شایستگی حرکتی ادراک شده در دوران قرنطینه خانگی بود. پژوهش حاضر یک مشاهده مقطعی و کاربردی بود. ۳۰۰ شرکت کننده دختر با دامنه سنی ۹ تا ۱۱ در سال تحصیلی۱۳۹۹-۱۴۰۰ در منطقه ۱۹شهر تهران به روش نمونه گیری داوطلبانه از میان دانش آموزان شهر تهران و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه در پژوهش شرکت کردند. به دلیل دوران کوید ۱۹ و آموزش مجازی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی، داده های پژوهش حاضر به صورت نظرسنجی آنلاین شامل ۳ بخش درمورد ویژگی های جمعیت شناختی، شایستگی-حرکتی ادراک شده و نگرش والدین نسبت به بازی جمع آوری شد. برای تعیین وضعیت بالیدگی جسمانی از روش برآورد درصد قامت بزرگسالی که در سن معینی کسب شده (روش خمیس–روشه ۱۹۹۴) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آنالیز واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. .با توجه به تحلیل واریانس اثر اصلی بالیدگی جسمانی و اثر اصلی نوع نگرش والدین به بازی در فضای باز بر مهارت های جابه-جایی(۰۰۱/۰p=)، کنترل شی (۰۰۱/۰p=) و شایستگی حرکتی ادارک شده (۰۰۱/۰p=) معنادار می باشد. کودکان با سطوح بالیدگی نرمال و زودرس و کودکانی که نگرش نسبت به بازی در فضای باز مثبت بود، در مهارت های جابه جایی، کنترل شی و شایستگی حرکتی ادارک نسبت به کودکان دیررس و کودکانی که نوع نگرش منفی نسبت به بازی در فضای باز داشتند، بهتر بودند. بازی در فضای باز و طبیعت به کودکان با سطوح بالیدگی متفاوت جهت رشد مهارت های حرکتی بنیادی در دوران قرنطینه خانگی و پس از آن ها توصیه می-شود.

کلیدواژه ها:

بازی در طبیعت ، نگرش والدین ، بازی آزاد ، کووید ۱۹