تبیین فلسفه عرفان و تربیت اسلامی از منظر نهج البلاغه و استحصاء دلالت های آن در عرصه تعلیم و تربیت

آنچه در این نوشتار درصدد انفتاحش می باشیم، ارائه تبیینی موجز، بر مبنای ساختاری تلائمی، از نظر گاه های تربیتی - عرفانی منبعث از آموزه های اسلامی، خا صه کلام بلیغ امام علی می با شد. پیشینه تعلیم و تربیت، از آن حیث که نوع انسان سر به سر نیازمند تربیت می باشد، قدمتی به درازای تاریخ حیات بشری دارد، لیکن افلاطون نخستین اندیشه وری بود که به گونه ای بنیادین در باب درک چیستی، چرایی و چگونگی تربیت فلسفه ورزی نمود. در باب بدوی ترین تجارب عرفانی نیز، تاریخ مسکوت گذاشته شده و در شرم است، زیرا بر پایی نخستین این جذبه ها عزلت گاهی مستور و مکنون را خواستار بوده و انکشاف نزد قاطبه و آحاد مردم از غایات چنین دخمه سراهایی نبوده است، لیکن آنچه تاریخ گواه می دهد، ا شاره به فرقه های متجاهر دارد که بدوی ترین آنها فرقه فیثاغورس و نحله لائوت سه می با شد. در انتها نیز، پس از کالبد شکافی نظریات بواسطه نورافکنی کلام حضرت، مدلولات متصاعد از آن را در عرصه تعلیم و تربیت، به مثابه ماحصل نگاشت فراروی، بر می شماریم.

کلیدواژه ها:

تعلیم و تربیت ، فلسفه تعلیم و تربیت ، تجربه عرفانی ، دیدگاه تربیتی.