تحلیل رویکرد مقابله ای با عرضه مواد مخدر در اسناد و کنوانسیون های سازمان ملل متحد

خرید و فروش مواد مخدر تا قرن نوزدهم میلادی امری قانونی تلقی می شد. از اوایل قرن بیستم و با درک جامعه جهانی از قدرت مخرب این مواد در جوامع بشری، اقدامات دستهجمعی اولیه در جهت اعمال محدودیت بر خریدوفروش مواد مخدر شکل گرفت. پس از آن و تا پیش از تشکیل سازمان ملل متحد، چندین کنوانسیون بین المللی در حوزه مبارزه با مواد مخدر منعقد شد. با شکل گیری سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۵، روند مبارزه با مواد مخدر شکل منسجم تری به خود گرفت که از ویژگی اصلی آن می توان به مبارزه با عرضه مواد مخدر اشاره کرد. در این مقاله با روش مطالعه کتابخانه ای و اسنادی به این پرسش پاسخ داده خواهد شد که سازمان ملل متحد از بدو تاسیس در قبال مبارزه با مواد مخدر چه رویکردی را اتخاذ کرده و مولفههای اصلی آن رویکرد چه بوده است. بررسی و تحلیل مجموعه اسناد، قطعنامه ها و کنوانسیون های بین المللی سازمان ملل متحد در خصوص مبارزه با مواد مخدر نشان می دهد که رویکرد سازمان ملل متحد تا دهه ۱۹۸۰، قهرآمیز، سخت گیرانه و متمرکز بر بخش مبارزه با عرضه بود. پس از این دهه و با توجه به نتایج حاصل از برخوردهای قهری با عرضه مواد مخدر، سازمان ملل متحد رویکرد خود را به سمت مقابله با تقاضا سوق داد.