رو نمایی از حرفه گرایی جدید در توسعه و تحقق عدالت آموزشی در مناطق عشایری (گام اول یک ایلیاتی الفبایی استاد محمد بهمن بیگی )

ضرورت بوجود آمدن حرفه گرایی جدیدی - به خصوص در تعلیم و تربیت مناطق محروم عشایری و روستایی - در نظریات نظریه پردازان معاصر توسعه مناطق محروم به تفصیل مورد بحث قرار داده شده است . مقصود حرفه گرایان جدیدی که از خود گذشته و به دیگران فکر می کنند. آیا قبل از مطرح شدن این نظریات ما شواهدی از این حرفه ای ها داشته ایم ؟حرفه ای هایی که در تمام طول مدت خدمت صادقانه خود شرایطی مهیا می کنند که دقیقا در راستای اهداف و برنامه های توسعه است ؟حرفه ای هایی که ماندن و تمدید خدمت و شور شوق را در تمام مدت خدمت خود حفظ کرده اند.حرفه گرایانی که به علت توقف طولانی تر و دورتر رفتن در مناطق محروم عشایری و نفوذ در متن عشایر آگاهیهای بیشتری در ساختار محل خدمت خود پیدا کرده وخود را ملزم به خدمت کرده اند. می توان از حرفه ای هایی سراغ داد که یکی از موثرترین و قابل اعتماد ترین منابع درک زندگی و مشکلات فقرای آموزشی هستند. که تنها به یک ستاره درخشان این منظومه یعنی استاد محمد بهمن بیگی اشاره می کنیم که هم ادای دینی به آنها کرده باشیم و هم نشان دهیم شوق به حرفه و توسعه در کنار هم زمینه ساز تحولات بزرگی می گردد.محمد بهمن بیگی ( ۱۲۹۸ -۱۳۸۹) تحصیل کرده حقوق دانشگاه تهران، کوشش خود را جهت برپایی مدرسه های سیار برای بچه های ایل آغاز کرد و با پی گیری های خود توانست برنامه سوادآموزی عشایر را به تصویب برساند. او توانست دختران عشایری را نیز به مدرسه های سیار جلب کند و نخستین مرکز تربیت معلم عشایری را بنیان نهد. بهمن بیگی به سبب کوشش پی گیر خود در راه سوادآموزبه هزارانی نفر کودک ترک، لر، کرد، بلوچ، عرب و ترکمن ، برنده جایزه سوادآموز ی سازمان یونسکو شد. او تجربه های آموزشی خود را در چند کتاب در قالب داستان نوشته است . از آثار او می توان عرف و عادت در عشایر فارس، بخارای من ایل من ، اگر قرهقاچ نبود، به اجاقت قسم و طلای شهامت را نام برد.