لزوم برنامه ریزی و مقاوم سازی کاربری مسکونی در کاهش بحران کلانشهرها

افزایش بی سابقه جمعیت شهرها و رشد شهرسازی نشانگر ضروری بودن دو تحقیق در زمینه کاهش آسیب پذیری شهرها و افزایش مقاومت زیرساخت های شهری به هنگام بروز وقایع طبیعی است. بی شک در مدیریت شهرهای بزرگ علاوه بر تمام مشکلات موجود چگونگی مقابله با وقایع طبیعی نظیر زلزله یکی از مسائلی است که شهرهای بزرگ به سادگی نمی توانند در مقابله با آن مجهز شوند. در کنار بسیاری از علوم و دانش های مطرح در جهت کاهش آسیب در زمان بحران، دانش شهرسازی را می توان از جمله علوم و دانش های موثری دانست که جامعه گسترده تری را تحت پوشش خود قرار می دهد. در واقع شهرسازی به علت نقش کلیدی در فرایند توسعه کالبدی شهر و شکل دهی به ابعاد کمی و کیفی توسعه می تواند عامل موثری در مقیاس کلان به منظور تجهیز و توانمند سازی سکونتگاه های شهری در برابر شرایط ناشی از بحران های ناگزیر طبیعی یا بحران های ناشی از عوامل انسانی به حساب آید. یکی از مسائل مورد توجه امروز کلان شهر تهارن کمبود فضاهای باز قابل استفاده در مواقع بحران است. بطوریکه تناسب لازم میان سطح فضای ساخته شده تراکم ساختمانی و فضای باز قابل استفاده در موانع بحران وجود ندارد بدیهی است فضاهای باز شهری را می توان در موراقع بحران به عنوان پایگاه های امداد رسانی نیروهای عمل کننده و نیز در صورت امکان برای اسکان های بزرگ اضطراری و اسکان موقت مورد بهره برداری قرار دارد. لزوم برنامه ریزی و مقاوم سازی کاربری مسکونی در کاهش بحران کلانشهرها با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد برای شهرهای بزرگ در معرض خطر، نیاز اساس، ارزیابی و تعیین خطر و تحلیل کمک ها به منظور برآورد هدف های اقتصادی و استراتژیک کاهش خطر می باشد و همچنین تعیین منطقه هائی که عملکردها در آنجا متمرکز می شود. این تحلیل نیاز ضروری و حیاتی برای کاهش آسیب ساختمان ها است.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: جمعیت شهرها ، رشد شهرسازی ، آسیب پذیری شهرها