زیرساخت سبز: رویکردی کل نگر برای توسعه ی پایدار و یکپارچه ی منظر شهری

زیرساخت سبز، به عنوان یک رویکرد و راهکار عملی مبتنی بر طب یعت و استراتژی های خدمات اکوسیستمی ، به طور همزمان به رفاه انسان و حفاظت از محیط زیست می پردازد و می تواند به نحوی موثر توسعه ی زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی را هماهنگ کند؛ به همین دلیل ، در سالهای اخیر به یکی از راهبردهای مهم در دستیابی به توسعه پایدار بدل شده است . این مطالعه ، به روش کتابخانه ای و مرور ادبیات موضوع با تمرکز بر ابعاد مختلف رویکرد زیرساخت سبز و نقش آن در نظریات برنامه ریزی و طراحی منظر، به تحلیل ارتباط میان این رویکرد و توسعه ی پایدار شهری پرداخت . با ادغام ابعاد پایداری در مزایای زیرساخت سبز، پتاسیل های این رویکرد در جهت طراحی و برنا مه ریزی توسعه ی پایدار بررسی گردید؛ و در نهایت ، با ارائه یک چهارچوب نظری مبتنی بر زیرساخت سبز و نگاه سیستمی به منظر شهر، زیربنایی برای برنامه ریزی و طراحی به سوی توسعه ی پایدار و یکپارچه ، ترسیم گردید. نتایج نشان می دهد زیرسیستم های خاص زیرساخت سبز، باید اشکال مختلفی داشته باشد و بایست برنامه ریزی شود تا تمامی زیرسیستم ها و زیراکوسیستم های شهری را، در یک بستر اکولوژیکی -فناورانه یکپارچه سازد.

کلیدواژه ها:

خدمات اکوسیستم ، اصول برنامه ریزی منظر ، برنامه ریزی یکپارچه ، شبکه ی سبز شهری ، تنوع زیستی