اثربخشی درمان دیالکتیک برتاب آوری بیماران وابسته به مواد در حال ترک

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان دیالکتیک برتاب آوری بیماران وابسته به مواد در حال ترک شهر نجفآباد انجام شد. روش پژوهش حاضر، شبه تجربی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهششامل تمام بیماران وابسته به مواد درحال ترک شهر نجف اباد در سال ۱۴۰۲ بود. از بین جامعه آماری ۳۶ نفر به شیوه دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۸ نفر) جایگزین شدند. ابزارهای مورداستفاده در پژوهش حاضر عبارت بود از پرسشنامه تاب آوری (CD-RIS) کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و درمان مورد نظر بر اساس پروتکل رفتار درمانی دیالکتیک لینهان (۲۰۰۷) صورت گرفت. داده های حاصل از این پژوهش با توجه به فرضیه هایموردبررسی، با استفاده از نرم افزار SPSS در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که درمان دیالکتیک بر متغیرهای تاب آوریاثر معناداری دارد. میزان ضرایب اندازه اثر نیز نشان میدهد که مداخله آزمایشی بر تاب آوری ۳۶/۴ درصد اثر معنادار دارد.

کلیدواژه ها:

درمان دیالکتیک ، تاب آوری ، بیماران در حال ترک