رویکرد تحلیلی بر معماری موزه هنرهای معاصر تهران اثر کامران دیبا

در این مقاله، معماری موزه هنرهای معاصر تهران از منظر تحلیلی در پرتو اثری از کامران دیبا مورد مطالعه قرار می گیرد. تجزیه و تحلیل دقیق عوامل معماری، ارتباط با محیط اطراف، انتقال پیام های هنری و فرهنگی و نقش موزه در شکل گیری هویت هنری شهر تهران مورد بررسی واقع می شود و به ارائه نقدها و پیشنهادهایی برای بهبود معماری موزه و افزایش تاثیر آن در جامعه فرهنگی و هنری تهران می پردازد. تحلیل گام به گام این ساختار هنری با هدف ترقی و ارتقاء تجربه بازدیدکنندگان از موزه و تاثیر مثبت آن بر فرهنگ شهر تهران ارائه می شود. تحلیل اینگونه موزه ها و معماری ها درک بهتری از روابط فرهنگی و هنری در جامعه ارائه می دهد و به طراحان و معماران در ایجاد فضاهایی اثرگذارتر برای نمایش هنر معاصر کمک می کند و به توسعه و ارتقاء مفهوم موزه به عنوان یک مکان مهم در ترویج هنر و فرهنگ معاصر می پردازد. سعی بر آن است که موزه هنرهای معاصر تهران، از جهت رابطه فرهنگ و معماری و فضاهای آن موردبررسی قرارگیرد. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی وگردآوری اطلاعات با استفاده از سایت های اینترنتی و کتابهای مرتبط با موضوع و تحلیل های میدانی بوده است. می توان نتیجه گرفت که برخی از مفاهیم اصیل فرهنگ و معماری سنتی ایران به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر طراحی موزه ی هنرهای معاصر موثر بوده است به گونه ای که این مفاهیم با کانسپت های شکل گیری بنا همپوشانی دارد.

کلیدواژه ها:

معماری ، فضای موزه ، موزه هنرهای معاصر تهران ، کامران دیبا.