بررسی تاثیر بافت سنگ های آهکی منطقه همدان بر روند افت وزنی آنها در آزمایش سلامت سنگ

به طور کلی بهره­گیری از امکانات محلی و دسترسی به منابع قرضه مناسب و با صرفه اقتصادی در هر پروژه عمرانی از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. در این راستا، سنگ­های آهکی به طور وسیعی برای احداث پروژه­های عمرانی مورد استفاده قرار می­گیرند. یکی از فاکتورهایی که به عنوان عامل تمایز در سنگ­های آهکی استفاده می­شود، بافت سنگ­های آهکی می­باشد. در این پژوهش با در نظر گرفتن بافت به عنوان عامل متمایز کننده سنگ­های مورد مطالعه، به بررسی مقاومت و دوام شش نمونه از سنگ آهک­های استان همدان از طریق آزمایش سلامت سنگ پرداخته شده است. هدف از انجام این پژوهش دستیابی به نوعی از سنگ آهک می­باشد که از نظر بافت و خصوصیات زمین شناختی در مقابل خوردگی ناشی از ترکیبات شیمیایی مقاوم بوده و کمترین تاثیرپذیری را از این نظر داشته باشد و در واقع کمترین میزان زوال را از خود نشان دهد. بررسی تاثیر بافت بر افت وزنی نمونه­ها در آزمایش سلامت نشان می­دهد که در سنگ­های آهکی، بافت­هایی که یکپارچگی در ساختار و همچنین نوع کربنات تشکیل دهنده آنها مشاهده می­گردد، رفتار بهتری را نشان می­دهند. همچنین در تمام نمونه­هایی که دارای بافت و ترکیب یکنواختی بودند، مصالح درشت­دانه، با محدوده اندازه ۵/۳۷ تا ۵۰ میلی­متر، دوام­پذیری بالاتری را احراز نموده اند. بنابراین، بافت؛ یک عامل مهم و موثر بر دوام و مقاومت سنگ­های آهکی در برابر خوردگی بوده و باید در کنار اندازه ذرات مصالح، به عنوان فاکتور تعیین­کننده در ارزیابی دوام مطرح گردد.

کلیدواژه ها:

: منابع قرضه ، اندازه دانه ها ، بافت سنگ ، سولفات سدیم ، سولفات منیزیم