اثربخشی آموزش فرزندپروری ذهن آگاهانه بر تنیدگی و رابطه مادر-کودک مادران کودکان اوتیسم

کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم دارای نقایص ارتباطی هستند که می تواند بر عملکرد والدین آن ها تاثیر بگذارد و والدین آن ها، نسبت به والدین کودکان در سن رشد معمولی، سطح بالاتری از استرس را گزارش می کنند. هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش فرزندپروری ذهن آگاهانه بر تنیدگی و رابطه مادر-کودک مادران کودکان اوتیسم شهر اهواز بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح اندازه گیری مکرر با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران کودکان اوتیسم بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۴۰ نفر از آنان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه ۲۰ نفر) قرار گرفتند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های تنیدگی والدگری آبیدین (۱۹۹۲)، و رابطه مادر-کودک پیانتا (۱۹۹۴) استفاده شد. گروه های آزمایش تحت آموزش فرزندپروری ذهن آگاهانه (۸جلسه ۹۰ دقیقه ای) قرار گرفتند؛ داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش فرزندپروری ذهن آگاهانه بر بهبود تنیدگی (۵۸/۱۸ =F و اندازه اثر ۸۸/۰) و رابطه مادر-کودک (۱۰/۱۵ =F و اندازه اثر ۸۴/۰) مادران اثربخش بودند و این نتایج تا مرحله پیگیری هم تداوم داشت. هم چنین نتایج نشان داد، آموزش فرزندپروری ذهن آگاهانه تاثیر بیشتری بر بهبود تنیدگی و رابطه مادر-کودک مادران کودکان اوتیسم داشت (۰.۰۱p).

کلیدواژه ها:

تنیدگی ، رابطه مادر-کودک ، آموزش فرزندپروری ذهن آگاهانه