کاربرد پویایی شناسی سیستمی در پروژه های احیاء اکوسیستم

احیاء اکوسیستم، فرآیند کمک به بازیابی و توان یابی اکوسیستمی است که دچار آسیب یا تنزل کالاها و خدمات اکوسیستمی شده است. از آنجاکه مناطق تخریب شده یا درحال تخریب زیادی وجود دارد که نیازمند اجرای انواع پروژه های احیاء اکوسیستم هستند، مدیریت اکوسیستم و جهت یابی تغییرات، مسیری است که احیاء اکوسیستم برای ترمیم سیستم های اجتماعی _ اکولوژیکی در راستای حفاظت و حمایت از اکوسیستم و نیز رفاه جمعی در نظر دارد. این مطالعه، با هدف بررسی کاربرد پویایی شناسی سیستمی در پروژه های احیاء اکوسیستم، به ارائه چارچوب مفهومی تعاملات هم افزا میان پویایی شناسی سیستمی و فرایند احیاء اکوسیستم می پردازد. یافته ها بر این تاکید دارد که تفکر سیستمی، ارتباطات موجود در نقاط تخریب شده و یا درحال تخریب درگیر با پیامدهای محیط زیستی را به گونه ای به مدل تبدیل می کند که برنامه های احیاء اکوسیستم به یک چرخه با فضیلت تبدیل شوند. در اصل، تفکر سیستمی در قالب مدل سازی، منجر به ایجاد پیوندهای ارتباطی و تعاملات هم افزا میان پویایی شناسی سیستمی و فرایند احیاء اکوسیستم خواهد شد. در نتیجه، بکارگیری پویایی شناسی سیستمی و رویکردهای تفکر سیستمی، جزو الزامات پروژه-های احیاء اکوسیستم باید باشند.

کلیدواژه ها:

تعاملات هم افزا ، رفاه جمعی ، مدیریت اکوسیستم ، مدل سازی ، بازخوردهای پویا