بررسی عملکرد آموزش ریاضی مبتنی بر بازی یادگیری کودکان دیر آموز

امروزه بازی کودکان پدیده ای است که به طور جدی توجه تعلیم و تربیت و متخصصین این رشته و روان شناسان ، مربیان و والدین را جلب کرده است.به شکلی که بخش عظیمی از تحقیقات و فعالیت های متخصصین بر روی بازی کودکان متمرکز است. از طرفی دست اندر کاران امر آموزش پیوسته به دنبال تولید و استفاده از روش های فعال و نوین تدریس بوده اند. در پژوهش حاضر تاثیر روش های تدریس مبتنی بر بازی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مورد مطالعه قرار میگیرد.که از روش توصیفی_تحلیلی استفاده شده است. اطلاعات موردنیاز برای تنظیم این پژوهش از طریق اسناد و مدارک کتاب خانه ها و گزارشات تحقیقی جمع آوری شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که استفاده از بازی های متناسب با شرایط رشد شناختی کودک موجب پرورش روح همکاری و همیاری در میان کودکان، بروز فضایل اخلاقی سازنده در کودکان ،احساس استقلال و سربلندی،یادگیری بهتر مطالب درسی ،انجام تکالیف آموزشی،رشد جسمانی و عاطفی و ذهنی کودکان ،رشد خلاقیت کودکان و برقراری رابطه بهتر با دیگران،ثبات شخصیت،مسئولیت های کودکان در اجتماع آینده میگردد. لذا به مربیان و آموزگاران محترم توصیه میگردد از توجه به بازی های آموزشی غافل نشوند.زمینه : ویژگی های خاص بازی های حرکتی و فواید متعدد آن در رشد همه جانبه کودکان باعث توجه متخصصان به نقش بازی در آموزش شده است ، اما آیا آموزش از طریق بازیهای حرکتی میتواند کمکی به بهبود یادگیری ریاضی در دانش آموزان دیرآموز کند؟ هدف : پژوهش حاضر، به منظور بررسی تاثیر آموزش ریاضی از طریق بازیهای حرکتی بر یادگیری مفاهیم ریاضی و علاقه به ریاضی دانش آموزان دیرآموز انجام شد. روش : پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود و جامعه آماری آن را تمامی دانش آموزان دیرآموز پایه دوم ابتدایی در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ تشکیل میدهند. نمونه شامل ۳۰ نفر از این کودکان بود که از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش برنامه محقق ساخته آموزش از طریق بازیهای حرکتی (ابراهیمی، ۱۳۹۶) را طی ۱۰ جلسه ۴۵ دقیقه ای دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه توانمندیهای یادگیری ریاضی پایه دوم (تبریزی، ۱۳۸۹)، آزمون هوشی وکسلر کودکان (وکسلر، ۱۹۴۹) و پرسشنامه علاقه به ریاضی (نعمتی،)