بررسی کیفیت و حس دل بستگی به مکان در فضاهای باز مجموعه مسکونی

مکان پدیده ایست که انسان در طول زندگی خود به آن معنا بخشیده و به آن وابسته می شود. وابستگی به مکان از کیفیت فضا و نحوه طراحی متاثر است و افراد طی دوره زمانی خاص آن را می آفرینند. میان دلبستگی به مکان و ادراک و شناخت مکان از سوی فرد رابطه مثبت وجود دارد تا آنجا که خود را با آن باز می شناسد؛ بنابراین پیوند بین انسان و مکان یا «دل بستگی به مکان» مبنایی برای ارضای بسیاری از نیازهای انسان به واسطه مکان و معنا بخشی به زندگی برشمرده شده است. به ویژه دل بستگی به مکان های با اهمیت برای انسان که شاخص ترین آن ها فضای سکونت است. فضاهای باز مابین ساختمان‎های مسکونی بستر پیوند ساکنان با طبیعت و محل گذران اوقات فراغت در مکان بیرونی بلافصل خانه است درنتیجه ی این امر، واحد مسکونی در ارتباط با بخشی از نیازهای انسانی مرتبط با فضاهای مورد نظر، ناتوان شده و سطح کیفیت زندگی ساکنان پایین آمده است. این پژوهش به بررسی کیفیت و حس دل بستگی به مکان در فضاهای باز مجموعه مسکونی می پردازد. پس از پرداختن به نظریه های موجود در زمینه دلبستگی به مکان و در فضاهای باز مجموعه مسکونی با رویکردی استنتاجی و با استفاده از تحقیق گذشته و مبانی نظری به تحلیل می پردازد، نتایج نشان می دهد که کیفیت و حس دل بستگی به مکان در فضاهای باز مجموعه مسکونی، سازماندهی، کیفیت فضاهای داخلی، تعاملات اجتماعی، نوع دسترسی و دید و منظر و نوع دسترسی و دید و منظر می تواند به عنوان عوامل تاثیرگذار در افزایش کیفیت و حس دل بستگی به مکان در فضاهای باز مجموعه مسکونی باشد.

کلیدواژه ها:

مجموعه مسکونی ، کیفیت محیط ، فضاهای باز ، دل بستگی به مکان ، احساس محیط