ارائه الگوی نماهای زمینه گرا با تاکید بر ارتقاء کیفیت بصری شهرها، نمونه موردی شهر یاسوج سال ۱۴۰۱

زمینه گرایی، یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی زمینه را به مثابه رویداد تاریخی می پندارد که عناصر شهر در درون آن شناخته، پرداخته و ساخته می شود. آنچه در حیات بانشاط و پرشور یک شهر لازم است، تطابق ظرف محیط با مظروف ساختمان در یک روند تاریخی است. آشفتگی و تشویش نماهای شهری در غالب شهرهای ایران به خصوص در شهرهای معاصر و جدید، از مسائل قابل تحمل است. متاسفانه امروزه نه فقط به نما به عنوان جزئی از فضای شهری توجه نمی شود؛ بلکه اغلب به صورت واحد و برای عرض اندام مالکین ساخته می شود. این مسئله باعث تشویش و اغتشاش ادراکی فضاهای شهری شده است. درحالی که پرداختن، واکاوی و مطالعه در نمای ساختمان های شهری، بخشی از جداره های شهری دارای اهمیت ویژه می باشد . معماری منظر به عنوان دانشی مدون برای ارتقاء کیفیت محیط های انسان ساخت، همواره داعیه توجه به ارزش های فرهنگی و هویت خاص هر منطقه را داشته و دارد اما شهرهای معاصر و جدید، روزبه روز بیشتر شبیه به هم می شوند، این مسئله در شهرهای مختلف یک کشور نمود بیشتری یافته درحالی که نماهای آرام بخش و با تکیه بر مصالح و اقلیم بومی می تواند به هویت بخشی، احساس تعلق خاطر و آرامش روان شهروندان کمک شایانی نمود. هدف اصلی در این مقاله شناخت معیارها و الگوهای زمینه گرایی و به وجود آمدن محیط مطلوب بصری و پرداختن به نماهای شهری جدید با نمونه موردی شهر یاسوج با تاکید بر بوم گرایی و نقش آن در شهرسازی و معماری و تعامل آن ها با توسعه پایدار، فرهنگ و رفتارها و کنش های اجتماعی و لحاظ نمودن جداره شهری (نما) است که منجر به فضای مطلوب و ایده آل گردد که به صورت نامحسوس و غیرمستقیم برشان و شخصیت شهروندان نیز تاثیر می گذارد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، جداره شهری ، بومی گرایی شهرسازی و معماری ، هویت بخشی ، سیمای منظر شهر.