تحلیل محتوایی بخش نتایج مقالات پژوهشی علو م قرآن و حدیث از منظر روش شناسی تحقیق (مطالعه موردی ۵۶ مقاله از نشریه پژوهش های قرآن و حدیث)

بخش «نتیجه» آخرین و در عین حال یکی از مهمترین اجزای یک مقاله است که دستاورد پژوهش در آن تجلی می یابد. لیکن علیرغم اهمیت خاص این بخش، امروزه به ویژه در مجلات حوزه علوم انسانی با مقالات متعددی مواجه می شویم که به دلیل عدم آگاهی از ضوابط نتیجه نویسی، این بخش جای خود را به خلاصه نویسی و تکرار برخی از محتویات مقاله داده است. از این رو، نوشتار حاضر بر آن است با بهره گیری از روش توصیفی - تحلیلی آمیخته با نقد، همه مولفه های این بخش مهم از مقاله را، با هدف ارایه یک چارچوب علمی، بررسی و تحلیل نماید و به این سوالات پاسخ دهد که در نتیجه یک پژوهش: ۱- چه اموری باید ذکر شوند و چه اموری بهتر است ذکر شوند؟ ۲- از چه نکاتی باید خودداری کرد؟ ۳- چه نکاتی باید رعایت شوند؟ ۴- خطاهای رایج این بخش کدام اند؟ لذا در این راستا و بر اساس مولفه های معرفی شده، تعداد ۵۶ مقاله از مقالات «نشریه پژوهش های قرآن و حدیث دانشگاه تهران» مورد بررسی قرار گرفت. از جمله نتایج پژوهش حاضر این است که تنها امری که در این بخش مقاله حتما باید به آن پرداخت، به گونه ای که نپرداختن به آن یک نقص جدی به شمار می آید، پاسخ به سوال اصلی و بیان نتیجه و یا نتایج اصلی و فرعی پژوهش است. مهمترین خطاهای رخداده در این بخش، بیان نتایج به صورت مبهم، توضیح و تفسیر زائد و عدم همخوانی نتایج ارائه شده با هم هستند.

کلیدواژه ها:

روش تحقیق ، اصول مقاله نویسی ، نتیجه مقاله ، قرآن و حدیث