نقش بازی در فرمان پذیری کودکان در آیات و روایات و روانشناسی

؛«لجبازی» به عنوان یکی از آسیب های تهدید کننده کودکان، عبارت است از رفتاری که به دنبال نافرمانی و سرپیچیدن از دستورات والدین و مربیان، حاضرجوابی، مشاجره و خود رایی در کودکان دیده می شود و باید درمان گردد.یکی از بهترین راهکارهای مقابله با «لجبازی» از دیدگاه آیات، روایات و روانشناسی، «بازی کردن» است. البته بازی برای کودکان دارای شرایطی چون هدفمند بودن و آزادی است که باید رعایت گردد.هم چنین اصولی چون تصابی و شخصیت دادن به کودک نیز در بازی باید مد نظر باشد. در گزاره های دینی، بازی کردن به ویژه در طبیعت، نه تنها می تواند موجب فراهم آوردن فضایی لذت بخش برای کودک باشد، بلکه در روح و روان وی تاثیر گذاشته و موجب انگیزش «تفکر» در کودک می گردد. وقتی قوه تفکر فعال گردید، روحیه توحیدی در کودک پدیدار می گردد و همین مساله زمینه فرمان پذیری و دوری از لجبازی را مهیا می کند. روانشناسان، بازی را عامل مهم تخلیه انرژی درونی کودک و آرامش یافتن وی و در نهایت دور شدن از لجبازی معرفی کرده اند. داده های اثر حاضر، با استفاده از روش کتابخانه ای گردآوری شده و با بهره وری از شیوه علی- معلولی، با هدف کاربردی کردن آموزه های دینی تدوین گردیده است.

کلیدواژه ها:

بازی ، کودک ، فرمان پذیری ، لجبازی ، آیات ، روایات ، روانشناسی