ارتباط دعاکردن و امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه

چکیده سابقه و هدف: شایع ترین سرطان در میان زنان، سرطان سینه است که جنبه های مختلف سلامت فردی را به مخاطره می اندازد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین دعاکردن و امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- همبستگی است که در سال ۱۳۹۵ در شهر رشت صورت گرفت. جامعه این پژوهش شامل ۱۱۵ بیمار بود که ۹۰ نفر از آنان با استفاده از جدول مورگان انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های جمعیت شناختی، امید به زندگی Miller (MHL: Miller,s Hopefulness to Life)، سلامت عمومی (PHS: Public Health Scale) و رفتار دعاکردن (PQ: Pray Questionnaire) گردآوری و با کمک شیوه های آماری رگرسیون چندمتغیری و همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که بین رفتار دعاکردن با سلامت عمومی در سطح ۴۶۳/۰- و مولفه های آن شامل: علایم جسمی، اضطراب، ناکنش وری اجتماعی و افسردگی، ارتباط منفی معناداری وجود دارد (۰۱/۰>P). همچنین بین امید به زندگی با سلامت عمومی در سطح ۳۲۹/۰- و مولفه های آن شامل: علایم جسمی، اضطراب، ناکنش وری اجتماعی و افسردگی، ارتباط منفی معناداری مشاهده شد (۰۱/۰>P). استنتاج: نتایج پژوهش حاضر، نشان دهنده ارتباط منفی معنادار بین رفتار دعاکردن و امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه است که می تواند راهنمایی برای استفاده از معنویت و پرورش احساس خوش بینی و امیدواری در فرآیند درمان پزشکی باشد.

کلیدواژه ها:

Breast cancer ، General health ، Life expectancy ، Praying ، Women ، امید به زندگی ، دعاکردن ، زنان ، سرطان پستان ، سلامت عمومی