بررسی آزمایشگاهی تزریق ژل های پلیمری در مخازن کربناته به منظور بررسی کاهش نامتناسب تراوایی آب و نفت

یکی از مشکلات رایج در صنعت نفت، پدیده تولید آب اضافی از چاه های نفتی است که در بسیاری از موارد، آب به سیال اصلی تولیدی از چاه تبدیل می شود. از میان روش های کاهش تولید آب، راه‎ حل های شیمیایی مانند تزریق ژل های پلیمری یکی از جذاب ترین روش های کنترل تولید آب است که پس از تزریق با ایجاد یک شبکه ژلی مستحکم و با استفاده از اثر کاهش نامتناسب تراوایی تراوایی فاز آب را بیشتر از تراوایی نفت کاهش داده در نتیجه باعث کاهش تولید آب می گردد. در روش مورد استفاده در این تحقیق تراوایی هر دو فاز کاهش می آید، اما کاهش تراوایی فاز آب بسیار شدید تر از فاز نفت بوده و به عبارتی آب بسیار کمتری تولید خواهد شد. می توان گفت هدف اصلی عملیات کاهش بسیار شدید تر تراوایی آب نسبت به نفت است. در این پژوهش ۴ آزمایش تزریق ژل‎ های پلیمری در مغزه های کربناته با هدف کاهش نامتناسب تراوایی فاز آب و در حضور آب با نمک های مختلف انجام شد. در زمان استفاده از آب مقطر به عنوان آزمایش مبنا، نتایج حاصل نشان دهنده کاهش بیشتر تراوایی آب نسبت به نفت و نمایانگر اثر کاهش نامتناسب تراوایی بود، اما با اضافه شدن یون های مختلف به آب سازندی به ویژه در حضور یون های دو بار مثبت، علاوه بر کاهش تراوایی آب، کاهش شدید تراوایی نفت هم مشاهده شد. همچنین در یکی از آزمایشات و در حضور توامان یون های دو بار مثبت، تراوایی نفت بیشتر از تراوایی آب کاهش یافت و مشکل تولید آب را تشدید کرد. لذا قبل از انجام هرگونه عملیات کاهش نامتناسب تراوایی با استفاده از تزریق ژل ‍ های پلیمری جهت کاهش تولید آب، علاوه بر تحلیل مسائل مختلف مخزنی جهت کاندیدا شدن مخزن، تجزیه آب سازندی از نظر وجود یون های دو بار مثبت برای موفقیت عملیات امری الزامی است.

کلیدواژه ها:

مسدودسازی شیمیایی آب ، ژل های پلیمری ، اصلاح تراوایی نسبی ، کاهش نامتناسب تراوایی ، عامل شبکه ای کننده