بهینه سازی روابط تجربی و تحلیلی تراوایی نسبی در سیستم های نفت– آب

در این تحقیق کلیه روابط تجربی و تحلیلی ارائه شده جهت تخمین مقادیر تراوایی نسبی در سیستم های دو فازی نفت -آب بررسی می شود. ۱۱ رابطه متداول و پرکاربرد در مدل سازی جریان های دو فازی نفت - آب در محیط متخلخل شامل روابط تجربی هنرپور و همکاران، ابراهیم و کودریتز و الفتاح و همچنین روابط دارای پارامترهای قابل تنظیم که شامل رابطه تعمیم یافته کوری، رابطه تعمیم یافته بروکس و کوری، سیگموند و مک کافری، چیرسای، ون جینوچتن- مولم، LET و لی و همکاران مورد استفاده قرار گرفته است. دقت روابط فوق با استفاده از ۶۴۴ داده آزمایشگاهی مرتبط با سیستم های نفت – آب بررسی و ارزیابی شدند. در تعیین پارامترهای قابل تنظیم روابط، از روش بهینه سازی غیرخطی گرادیان کاهشی تعمیم یافته به صورت محلی و کلی بهره گرفته شده است. نتایج حاصل نشان می دهند که در مجموع دو رابطه سیگموند و مک کافری و LET به ترتیب دارای نزدیک ترین پیش بینی از مقادیر آزمایشگاهی تراوایی نسبی فاز نفت و آب می باشند. درخت تصمیم برای بهترین رابطه جهت تخمین مقادیر تراوایی نسبی در دو نوع سنگ کربناته و ماسه سنگ و نیز برای سه حالت ترشوندگی آب دوست، میانه و نفت دوست ارائه شده است. همچنین با توجه به ضعف روابط دارای پارامتر قابل تنظیم در وابسته بودن به داده های تجربی تراوایی نسبی در تعیین مقادیر پارامترهای آن ها، از طریق بهینه سازی کلی بر روی گستره وسیعی از داده های تجربی، بهترین مقادیر پارامترهای روابط دارای پارامتر قابل تنظیم تعیین و نتایج برای ۴ رابطه دارای بالاترین دقت گزارش شده اند.

کلیدواژه ها:

تراوایی نسبی ، روابط تجربی و تحلیلی ، سیستم نفت- آب ، بهینه سازی غیرخطی