بررسی آزمایشگاهی قابلیت کنترل تحرک پذیری فوم دی اکسید کربن پایدار شده با مخلوط نانوذره و سورفکتانت

هدف این مقاله بررسی کنترل تحرک پذیری فوم هایی است که با نانوذرات اصلاح شده، پایدار می شوند. اضافه کردن سورفکتانت با بار مخالف به نانو ذره سیلیکای آب دوست، منجر به تغییر ترشوندگی نانو ذره از حالت آب دوستی کامل به سوی آب گریزی جزیی آن می شود. در این مطالعه آزمایشگاهی، میزان جذب سورفکتانت کاتیونی بر روی نانوذره سیلیکا، با بار منفی، با استفاده از معیار جدیدی که از طریق اندازه گیری رسانایی به دست آمده؛ مقایسه شده است. معیار جذب سطحی در دامنه سورفکتانت استفاده شده دارای یک بیشینه حدود CMC ۱(غلظت بحرانی مایسلی شدن) تخمین زده شد که در آن نانوذره به حداکثر آب گریزی خود می رسد. سپس فوم CO۲ پایدار شده با مخلوط نانوذره و سورفکتانت از طریق تزریق هم زمان CO۲ و مخلوط نانوذره و سورفکتانت در میان فضای متخلخل و در فشار مخزنی تشکیل شد. نتایج حاصل شده نشان می دهد که نانوذره استفاده شده به تنهایی فعال سطحی نبوده بلکه با اضافه کردن سورفکتانت قابلیت ایجاد فوم پیدا می کند. مطالعات متمم روی رفتار فشاری و مورفولوژی فوم ها که توسط دستگاه اندازه گیری دینامیک خواص فوم به دست آمد، نشان می دهد که در محدوده غلظت سورفکتانت استفاده شده، ویسکوزیته ظاهری فوم دارای یک بیشینه برابر cP ۰۳/۶ است که مطابق با بیشینه معیار جذب سطحی است. همچنین با اضافه کردن نانوذره به محلول سورفکتانتی، کاهش نسبت فازی و افزایش غلظت نانوذره، فوم های یکنواخت تر و کوچک تری تشکیل می شود، که ویسکوزیته ظاهری را به صورت معنی داری افزایش یافته است.

کلیدواژه ها:

فوم ، نانوذره ، سورفکتانت ، پایداری فوم ، تحرک پذیری ، آب گریزی ، ازدیاد برداشت نفت