مقایسه روش های ژئوالکتریک و ژئوالکترومغناطیس در تعیین حد تداخل آب شور و شیرین در آبخوان های غرب و شرق بابلسر

آب های زیرزمینی از مهمترین و قابل اعتمادترین منابع آبی برای کشاورزی و شرب می‎باشند. در مناطق ساحلی به دلیل نفوذ آب شور دریا تعیین حد تداخل آب شور و شیرین برای ساکنین این مناطق از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. در این تحقیق خصوصیات آبخوان های ساحلی غرب و شرق بابلسر با استفاده از مطالعات ژئوالکتریک و ژئوالکترومغناطیس بررسی شد، که این روش ها از دقیق ترین روش های موجود در این زمینه می باشند. برای این منظور ۶ مقطع مطالعاتی عمود بر خط ساحلی در این مناطق انتخاب شد، در هر مقطع، ۱۵ نقطه مطالعاتی با فاصله ۵۰ متری در امتداد ۵۰۰ متری خط ساحلی و سپس با فاصله های ۱۰۰، ۲۰۰، ۳۰۰، ۴۰۰ و ۵۰۰ متری انتخاب شد. جهت تعیین حدتداخل آب شور با روش ژئوالکتریک از اطلاعات چاه های اکتشافی نیز استفاده شد. با توجه به اطلاعات مشاهداتی در برخی نقاط نتایج حاصل از بررسی های انجام شده نشان داد که روش ژئوالکترومغناطیس نسبت به روش ژئوالکتریک از دقت بیشتری برخوردار می باشد. همچنین نتایج نشان داد که عمق تداخل آب شور و شیرین در نقاط مطالعاتی واقع در مقاطع غرب بابلسر نسبت به مقاطع شرق بابلسر بیشتر می باشد. به طور کلی با توجه به عمق‎های تداخل به دست آمده آسیب پیشروی آب شور در هر دو منطقه وجود دارد و لازم است با استفاده از عملیات مدیریتی از افزایش پیشروی آب شور در این مناطق جلوگیری شود.

کلیدواژه ها:

Ground water ، Aquafer ، interface ، Coastal area ، Caspian Sea Bottom of Form ، آب زیرمینی ، آبخوان ، حدتداخل ، نواحی ساحلی ، دریای مازندران