سبک مدیریتی آمرانه و اجبار-محور، و نادرستی آن از دیدگاه نهج البلاغه

در مدیریت آمرانه و اجبار-محور، مدیران کارکنان را در تصمیم گیریها مشارکت نمی دهند، تلاش می کنند به تنهایی کنترل همه امور را به دست بگیرند و از قدرت قانونی خود برای توبیخ و تنبیه بیش از حد استفاده می کنند. در برابر این سبک مدیریتی ، سبک مدیریتی مبتنی بر مدارا و تعامل با کارکنان، بهره گیری از نظرات کارکنان در تصمیم گیریها و توبیخ و تنبیه به عنوان آخرین گزینه قرار دارد. در این مقاله ، با استفاده از روش تحلیل محتوا، با مراجعه به خطبه ها، نامه ها و احادیث روایت شده از امام علی (ع) در نهج البلاغه و نیز مقالات انگلیسی و فارسی ، میان مدیریت صحیح از دیدگاه امام علی (ع) و سبک مدیریتی آمرانه و اجبار-محور مقایسه صورت می گیرد. این مقایسه نشان می دهد که برخلاف سبک مدیریتی آمرانه و اجبار- محور، از دیدگاه امام علی (ع) مدیریت درست و کارآمد می بایست مبتنی مدارا و تعامل با کارکنان، نرمخویی تا حد امکان، خوش خلقی ، دریافت مستمر نظرات کارکنان و بهره گیری از آنها در تصمیم گیریها و مشورت با افراد آگاه پیش از تصمیم گیری باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت آمرانه ، اجبار-محور ، ، مدارا ، مشارکت ، نهج البلاغه .