تاثیر مزیت نسبی فعالیت های اقتصادی بر تولید ناخالص داخلی استان ها

هدف این مقاله بررسی تاثیر مزیت نسبی فعالیت های مختلف بر تولید ناخالص داخلی استان ها در بازه زمانی ۱۳۹۳-۱۳۸۳ است. برای این منظور از داده های سالنامه های آماری و حساب های منطقه ای مرکز آمار ایران برای ۳۰ استان استفاده شده است. برآورد مدل ها در قالب مدل پانل پویا با استفاده از روش گشتاورهای تعمیم یافته ارزیابی شده است. نتایج برآورد مدل ها موید آن است که شاخص مزیت نسبی در سه بخش عمده کشاورزی، ساختمان و خدمات تاثیر مثبت و معناداری بر رشد اقتصادی استان ها به ترتیب به میزان ۴۹/۰، ۰۸/۰ و ۰۷/۰ درصد دارند. در حالی که شاخص مزیت نسبی بخش صنعت، معدن و انرژی تاثیر منفی به میزان ۱۵/۰ را بر رشد اقتصادی استان ها نشان می دهد، که این تاثیر منفی می تواند ناشی از اثرگذاری بیشتر سایر بخش ها بر تولید ناخالص داخلی استان ها باشد. با توجه به یافته های تحقیق و تفاوت میزان اثرگذاری مزیت نسبی بر بخش های مختلف، پیشنهاد می شود در مسیر تبدیل هر استان یا شهرستان به قطب اقتصادی زیربخش های مختلف، اقدامات لازم صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

طبقه بندی JEL: F۱۰ ، O۲۱ ، C۲ واژگان کلیدی: مزیت نسبی ، رشد اقتصادی ، پانل پویا ، فعالیت های اقتصادی