پیشنهاد روشی مناسب برای ارزیابی استفاده پایدار از منابع اراضی

کشاورزی پایدار نه تنها وضعیت سیستمهای استفاده از اراضی موجود در یک منطقه را پوشش می دهد بلکه شرایط و اثرات احتمالی آنها را که در آینده بر روی آن محیط خواهند داشت، نیز شامل می گردد و روشهای مختلفی برای ارزیابی پایداری پیشنهاد شده است اما همه انوها در همه جا کاربرد ندارد مناطق نیمه خشک، نظیر ایران که بطور قابل توجهی اکوسیستم شکننده ای دارند و در عین حال بیش از اندازه مورد بهره برداری قرار می گیرند، عملیاتی نظیر چرای مفرط، تبدیل اراضی مرتعی به زراعی و بهره برداری بی رویه از منابع آبهای زیر زمینی، از جمله مصداق استفاده های بیش از حد از منابع اراضی هستند. در این تحقیق پس از بررسی روشهای مختلف ارزیابی استفاده پایدار از منابع، شاخص پیشنهادی سازگاری سرزمین – کاربردی ، برای ارزیابی درجه پایداری سیستمهای بهره برداری از اراضی رایج در منطقه مورد مطالعه بکار گرفته شده، همچنین نشان داده شد که مطالعات مختلفی نظیر خاکشناسی، فرسایش و ارزیابی اراضی می باید قبل از محاسبه این شاخص انجام گیرد. مقدار شاخص و سازگاری سرزمین – کاربردی بین صفر (برای وضعیت ناپایدار) و یک (برای وضعیت پایدار) متغیر می باشد. نتایج حاصل از محاسبه شاخص LUCI نشان داد که تنها 38 درصد کاربریهای فعلی در حالت پایدار قرار دارند. این در حالتی است که 42 درصد سیستمهای بهره برداری از اراضی در وضعیت ناپایدار جای گرفته و بقیه مساحت کاربریها در خطر تبدیل به وضعیت ناپایدار می باشند.