زمانبندی کارها در محیط های ابری با استفاده از چارچوب نگاشت – کاهش و الگوریتم ژنتیک

زمان بندی وظایف یک جزء حیاتی هر سیستم توزیع شده همچون گرید، ابر و شبکه های نظیر به نظیر می باشد که وظایف را برای اجرا به منابع مناسب ارجاع می دهد. روش های رایج در زمان بندی دارای معایبی از قبیل پیچیدگی زمانی بالا، هم زمان اجرا نشدن کارهای ورودی و افزایش زمان اجرای برنامه است. الگوریتم های زمان بندی بر پایه اکتشاف جهت اولویت دهی به وظایف از سیاست های متفاوتی استفاده می کنند که باعث به وجود آمدن زمان های اجرای بالا بر روی سیستم های رایانش توزیع شده ناهمگن می شود. بنابراین، روشی مناسب است که اولویت دهی آن باعث تولید زمان اجرای کل کمینه گردد. الگوریتم ژنتیک به عنوان یکی از روش های تکاملی به منظور بهینه کردن مسائل NP-کامل به کار گرفته می شود. در این مقاله الگوریتم ژنتیک موازی با استفاده از چارچوب نگاشت-کاهش برای زمان بندی وظایف بر روی رایانش ابری با استفاده از صف های اولویت چندگانه ارائه شده است. ایده اصلی این مقاله، استفاده از چارچوب نگاشت-کاهش برای کاهش زمان اجرای کل برنامه می باشد. نتایج آزمایش ها بر روی مجموعه ای از گراف های جهت دار بدون دور تصادفی حاکی از آن است که روش پیشنهادی زمان اجرای کل دو روش موجود را با سرعت همگرایی بالا بهبود داده است.

کلیدواژه ها:

رایانش ابری ، زمان بندی وظایف ، کاهش زمان اجرا ، الگوریتم ژنتیک ، نگاشت-کاهش ، هادوپ