بررسی شفافیت در قانونگذاری (مصوبات) هیئت امنای دانشگاههای علوم پزشکی

پیشینه ی هیئت امناء و استقلال دانشگاهها به اروپای قرون وسطا و دانشگاه های وابسته به جنبش اصلاح طلبانه کلیسای روم در قرن شانزدهم میلادی برمی گردد که به مرور در سطح آموزش عالی در اروپا و آمریکا شکل گرفته و به تدریج در سایر کشورها گسترش یافت . در ایران همزمان با تاسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳، شورایی به نام شورای دانشگاه نیز شکل گرفت که وظایف و اختیارات هیئت امناء را برعهده داشت . به مرور زمان در اساسنامه برخی دانشگاهها نیز عنوان هیئت امنا با اختیارات و وظایف مشخص قید و در مسیر استقلال دانشگاهها قدم برداشته شد. هیئت امناء در واقع نماینده قانونی دانشگاه بوده و کلیه امور علمی ، فنی ، آموزشی ، مالی ، اداری و استخدامی دانشگاه زیر نظر آن انجام می شد. دانشگاههای علوم پزشکی علاوه بر آموزش و پژوهش و تربیت نیروی انسانی ، ارائه دهندهی خدمات حوزه سلامت نیز بوده فلذا به عنوان اصلی ترین مرکز تحول آفرین حوزه سلامت با ساختار پیچیده شناخته می شود که برخی امور حاکمیتی را برعهده دارد و از این حیث با دانشگاههای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری متفاوت می باشند. روند قانونگذاری نسبت به استقلال دانشگاهها در قبل و بعد از انقلاب اسلامی نهایتا با تصویب ماده ۱ قانون احکام دائمی برنامه های توسعه کشور تکمیل شده و به صراحت دانشگاهها را از قوانین عام مستثنی و تابع مصوبات هیئت امناء نمود. اکنون امور دانشگاهها در زمینه های آموزشی ، پژوهشی ، اداری و مالی ازطریق مصوبات هیئت امناء اجرا می شود ولیکن حیطه اختیارات هیئت امناء، ابعاد و ماهیت مصوبات و نیز نظارت و تطبیق مصوبات آن با قوانین بالادستی فاقد شفافیت لازم است .

کلیدواژه ها:

هیئت امناء ، مصوبات ، وظایف و اختیارات ، قوانین عام ، مستثنی ، نظارت