اثربخشی طرحواره درمانی بر بخشودگی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بخشودگی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم شهر دزفول در سال ۱۴۰۰ بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ مادر دارای کودک مبتلا به طیف اتیسم بودند که بصورت دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر کدام ۱۵ نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه های بخشودگی را تکمیل کردند. طرحواره درمانی به مدت ۸ جلسه، هر جلسه به مدت ۹۰ دقیقه و یک بار در هفته برای گروه آزمایش اجرا شد. گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. جهت آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شده است. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که با کنترل پیش آزمون، بین گروه های آزمایش و گواه از لحاظ بخشودگی تفاوت معنی داری وجود دارد. به عبارت دیگر، طرحواره درمانی با توجه به میانگین نمره بخشودگی گروه آزمایش نسبت به میانگین نمره بخشودگی گروه کنترل، موجب افزایش معنادار بخشودگی در گروه آزمایش شده است (۰/۰۰۱< p). نتیجه گیری: با توجه به اثربخش تر بودن درمان، آموزش دقیق این روش از طریق برگزاری دوره ها و کارگاه های کیفی به درمانگران پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

اتیسم ، بخشودگی ، طرحواره درمانی