آسیب شناسی علمی پژوهش های ادبیات پایداری بر مبنای دیدگاه استادان زبان و ادب فارسی

آسیب­شناسی علمی پژوهش های ادبیات پایداری از ضرورت های این حوزه است که می تواند در شناسایی مسائل و ضعف­های علمی، دستیابی به راهکارها و سیاست­های پژوهش محور در این عرصه کارساز باشد. روش تحقیق این پژوهش اکتشافی بوده است. اطلاعات از طریق مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته از یازده تن از استادان و صاحب نظران گردآوری و برای تحلیل آن­ها از روش تحلیل مضمون و نرم­افزار مکس کیودا استفاده شد.دیدگاه مصاحبه­شوندگان به مسئله­شناسی در ادبیات پایداری به ۵ مقوله تقسیم شد. این مقولات عبارتند از: تفکیک سوال و مسئله در پژوهش­های علمی؛ تضاد بین ذهن و عین به عنوان منشا شکل­گیری مسئله؛ شکل­گیری مسئله فارغ از تعصب و تقید؛ اصالت دادن به روش علمی؛ به­روز شدن مسائل حوزه ادبیات پایداری و ژرف­نگری در آن ها.آسیب­های حوزه پژوهش در دو سطح و هر یک در چهار بعد طبقه­بندی شد: ۱. آسیب های علمی و پژوهشی شامل: سرمایه انسانی؛ مسئله­شناسی؛ مباحث نظری و روش­شناسی. ۲. آسیب های ساختاری و سازمانی شامل: غلبه نگاه سیاسی و ایدئولوژیک، ضعف در سیاستگذاری، مسائل اقتصادی و مدیریت ناکارآمد.به منظور رفع مشکلات در هر دو سطح، راهکارهایی از سوی مصاحبه­شوندگان ارائه شد که از آن جمله می­توان به موارد زیر اشاره کرد:تعیین سیاست­ها، دستورالعمل­ها و نقشه راه؛ شناسایی نقاط ضعف و قوت، فرصت­ها و تهدیدها از طریق انجام پژوهش­های بنیادی و وضعیت­سنجی، تشکیل بانک اطلاعات و شبکه­سازی فعالان و علاقه مندان این حوزه، گسترش ارتباطات ملی و فراملی با برگزاری همایش و ... .

کلیدواژه ها:

پژوهش ، ادبیات پایداری ، روش­شناسی ، آسیب­شناسی ، مسئله ، نظریه ، سیاستگذاری